Ζώνη διαφυγής

Ζώνη διαφυγής
Όχι η Ιστορία, αλλά τα είδωλα είναι που κατέρρευσαν. Επιτέλους, μπορούμε να ανασάνουμε ελεύθερα και να χαρούμε τη νέα αρχή δίχως περιττά εμπόδια να μας φράζουν τη θέα.

Φυγή προς τα εμπρός

Φυγή προς τα εμπρός
Καθ' οδόν ανακαλύπτουμε, συνθέτουμε, προσδιορίζουμε και επαναπροσδιοριζόμαστε, δοκιμάζουμε και δοκιμαζόμαστε. γινόμαστε δημιουργοί δεδομένων και αξιών.

Το Αιώνιο Διάβα της Ζωής

Το Αιώνιο Διάβα της Ζωής
Τώρα εμείς δημιουργούμε τον Χάρτη και η Οδός είναι τα δικά μας βήματα. Εμείς θέτουμε τους οδοδείκτες για όσους θέλουν να ταξιδέψουν μαζί μας.

_

_

Περιοδικό "Μηδέν Τελεία": διαθέσιμα σε ψηφιακή μορφή τα πρώτα τέσσερα τεύχη μας

Από το 2011 και με συνέπεια, η διαχειριστική ομάδα του Exit Area εκδίδει το περιοδικό "Μηδέν Τελεία". Στα τέσσερα τεύχη του, προσπαθήσαμε και συνεχίζουμε να επιχειρούμε την υπέρβαση των στεγανών, με μια ξεχωριστή αρθρογραφία απέναντι στην ιδεολογική και πολιτική ορθότητα, ενάντια στο καταστροφικό δίπολο Δεξιάς και Αριστεράς, με κεντρικούς θεματικούς άξονες τον Φυλετισμό και την Αναρχία. Με τις τόσες δυσκολίες που συναντούμε καθημερινά, με τη δεδομένη κρίση που περνάει η έντυπη έκδοση, το περιοδικό μας στέκεται ακόμα όρθιο, και το πιο σημαντικό, στην ποιοτική βάση που έχουμε θέσει εξ' αρχής ως προαπαιτούμενο. Τρία χρόνια έπειτα από τη σύλληψη της ιδέας για ένα έντυπο διαφορετικό από κάθε αντίστοιχο που κυκλοφορούσε μέχρι τότε, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους συντρόφους, φίλους και γενικότερα όσους μας γνώρισαν μέσω αυτού και στήριξαν την προσπάθειά μας. Ανακοινώνουμε με ιδιαίτερη χαρά ότι τα τεύχη #0, #1, #2 και #3 έχουν εξαντληθεί. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει η δυνατότητα να τα διαβάσετε σε ψηφιακή μορφή.


Το νέο μας τεύχος, αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα! Συνεχίζουμε μέσα από την έντυπή μας έκδοση να θέλουμε να κρατήσουμε όσο μπορούμε ζωντανό τον ρομαντισμό και τον ρεαλισμό του χειροπιαστού. Επιθυμούμε απέναντι στο εφήμερο και το απρόσωπο, να δώσουμε διάρκεια και σχήμα, να έρθουμε σε άμεση επαφή με όσους έχουν παρόμοιες ανησυχίες και να αγγίξουμε την ψυχή τους. Το "Μηδέν Τελεία" είναι εδώ, σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών. Και αυτό κάνει την κάθε ξεχωριστή κυκλοφορία του ακόμα πιο σημαντική.

Αποποίηση ευθυνών

| Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015
Σκέφτεται κανείς ότι η σκλαβιά είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση; Λέμε για την ελευθερία, αλλά καμιά φορά ξεχνάμε πώς είναι να είσαι σκλαβωμένος. Το να αναθέτεις σε κάποιον άλλον να αποφασίζει τι θα κάνεις, είναι για πολλούς μεγάλη παρηγοριά∙ τους απαλλάσσει απ’ την προσωπική ευθύνη να διαλέξουν. Έχει ποτίσει τα κόκκαλά τους η σκέψη ότι αιτία της ύπαρξής μας είναι να χανόμαστε στο πλήθος, να μην παίρνουμε συνειδητές αποφάσεις. Τρομάζουν με τη δύναμη, αλλά τους ελκύει κιόλας.

Η δύναμη γίνεται σημείο αναφοράς, ένας τρόπος για τους τυφλοπόντικες να ορούν στο σκοτάδι. Ελάχιστοι είχαν τη δύναμη να βλέπουν ανάμεσα στους τυφλούς και να μην την κάνουν εξουσία. Από την ώρα που θα γυρίσεις στο σπίτι, το τι θα φας, τι ώρα θα σχολάσεις, ποιες μέρες είναι για ξεκούραση, ποιες για πένθος και ποιες για διασκέδαση, όλα τον ίδιο κύκλο κάνουν.

Είναι εύκολο να μην αποφασίζεις για σένα. Είναι σχεδόν ηδονιστικό, είναι τόσο ανώδυνο, μοιάζει με ωραίο, είναι διασκεδαστικό, μπορείς να περάσεις όχι μόνο τη δική σου ζωή, αλλά και όσων αγαπάς τόσο ανεύθυνα, που ούτε που θα το αντιληφθείς. Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι η βία. Γιατί τότε κάποιος σου δίνει ένα χτύπημα στην πλάτη και σ’ αναγκάζει να διαλέξεις αν θ’ απαντήσεις ή όχι.

Αλλά τι γίνεται με όλες τις επιλογές που δεν έκανες; Τι γίνεται με τις στιγμές που μαζεύεις στη μνήμη τη δική σου ή κάποιας μηχανής; Είναι όλες εκείνες οι ανεύθυνες στιγμές, που είναι ευχάριστες, που κάποιες άβολες εικόνες τις χαλούν, που γεμίζουν τις μέρες και τις νύχτες σου με μια στρωτή γραμμή. Πώς είναι να ζεις κανονικά, τέλος πάντων; Να μη σε νοιάζει; Να μη θέλεις να πάρεις καμιά απόφαση; Να κρατάς απ’ το χέρι ατσάλινες παλάμες, που σε σφίγγουν, σου λιώνουν το μυαλό και την ψυχή, αλλά εσύ νιώθεις έναν πόνο στην καρδιά, μια μελαγχολία, ένα άγχος που τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελες, που δεν πέτυχες τόσα, που δεν κέρδισες τόσα; Πώς είναι άραγε όλοι αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι, που κοιμούνται και ξυπνούν κάθε μέρα με το ίδιο όνειρο, με την ίδια αυταπάτη, ότι όλα θα πάνε καλά, κανείς δε θα τους πειράξει, είναι ασφαλείς;

Ποιος πόλεμος απ’ όλους θα τους χτυπήσει με ένα σφυρί στην χάρτινη καρδιά τους, για να τους διαβεβαιώσει ότι το συμβόλαιο τελείωσε και το γλέντι αναβάλλεται για άλλη ζωή, μετά τις μάχες; Πόσοι πόλεμοι θα περάσουν από δίπλα τους, χωρίς να τους αγγίξουν; Πόσες ζωές θα χαθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο;

Σταματάς να ρωτάς κάποτε, ο κόσμος είναι αυτός που είναι λες και μένεις μετέωρος. Δεν πας πουθενά. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Μένεις εκεί, να εκπορεύεσαι εκ δεξιών της μνήμης, που δεν τελειώνει ποτέ. Γι’ αυτό, όσοι θυμούνται, καλό είναι να μην το δείχνουν με ένα βουβό βλέμμα. Ίσως να πρέπει να μιλούν πιο πολύ, για όσα δεν έμαθαν ακόμη, για όσα μπορούν να ξεκινήσουν σε λίγο, για όσα δε θα τελειώσουν ποτέ.

Πηγή: Anarchy Press

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

Rome - Hate Us And See If We Mind

 

Νο Copyright | www.exitarea.gr | για επικοινωνία: exitarea@yahoo.gr

Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση, ακόμα και αν δεν αναφέρεται η πηγή