Με μια όμορφη αίσθηση ισορροπίας και ποικιλομορφίας, το Tribes αποτελεί κάτι περισσότερο από ένα απλό τεύχος περιοδικού. Κυκλοφόρησε πριν μία πενταετία και πρόκειται για μια προσεγμένη συλλογή πολλών πτυχών του Εθνικού Αναρχισμού. Περιλάμβανε 22 άρθρα ποικίλου περιεχομένου, σε 64 σελίδες, με βασικά θεματικά μοτίβα την οικολογία, την αποκέντρωση, τον κοινοτισμό, την εκπαίδευση, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον φυλετισμό και την αναρχία. Το "Tribes" είναι γραμμένο στην αγγλική γλώσσα και σε αυτό συμμετέχουν ως αρθρογράφοι Εθνικοαναρχικοί σύντροφοι από την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία, τις ΗΠΑ, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ισπανία, τη Δανία, τη Γερμανία, την Πολωνία και τη Γαλλία.
Πρόκειται για μια άρτια δουλειά, τόσο από πλευράς περιεχομένου, όσο και γενικότερης αισθητικής.
Η συνοχή του είναι διπλά εντυπωσιακή, καθώς πρόκειται περισσότερο για μια συνολική γενική αίσθηση κοινού πάθους και στόχου παρά για την προσήλωση σε κάποιο δόγμα. Πράγματι, δεν υπάρχει κανένα δόγμα εδώ, όπως δηλώνει ο Troy Southgate σε ένα υπέροχα περιεκτικό editorial-forward: "Οι ιδέες που περιέχονται στο περιοδικό καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων και έχουν παραχθεί από μια πραγματικά διεθνή ομάδα συνεργατών. Σε αυτό έγκειται η ομορφιά του Εθνικού Αναρχισμού, ο οποίος, σε αντίθεση με τις αποφασιστικά διεθνιστικές τάσεις τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς, προσφέρει μια οικουμενική έννοια που είναι σε θέση να εκδηλωθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους".
Άμεση - και όμορφη θα προσθέσω - συμβολή στη συνολική αίσθηση της ακεραιότητας των Φυλών έχουν οι εικονογραφήσεις. Έργο ενός μόνο καλλιτέχνη, πράγμα ασυνήθιστο, καθώς τα περισσότερα περιοδικά προτιμούν ένα συνονθύλευμα μοτίβων, το καθένα από τα οποία είναι διαφορετικό από το προηγούμενο, αυτά τα παραπλανητικά "απλά" κομμάτια που μοιάζουν με ξυλογραφία, δένουν άψογα το περιεχόμενο του Tribes. Κάθε εικονογράφηση είναι μια εύγλωττη δήλωση από μόνη της - το γεγονός ότι επίσης αναδεικνύουν και υπογραμμίζουν τα άρθρα του περιοδικού είναι απόλυτη τελειότητα. Θέλω να τα δω όλα κρεμασμένα σε κορνίζες, τα θέλω όλα σε τατουάζ, τα θέλω σε αυτοκόλλητα, θέλω να δω ένα ολόκληρο βιβλίο με τη δουλειά του Zbigniew Bogusławski, ο οποίος είναι κάτι παραπάνω από ταλαντούχος, είναι ξεκάθαρα ιδιοφυΐα, και ικανός στο να αποτυπώνει το πνεύμα της Εθνικής Αναρχίας.
Και το πνεύμα της Εθνικής Αναρχίας δεν είναι τόσο εύκολο να αποτυπωθεί - αφού είναι τόσο ιδιαίτερο όσο και γενικό. Το Tribes αποδίδει δικαιοσύνη σε αυτή τη ζωτική διάκριση. Τα άρθρα σε αυτό το τεύχος ποικίλλουν και ποικίλλουν καλά.
Ο Adam Ormes, ο οποίος επιμελήθηκε του Tribes και συντόνισε τα πάντα (συμπεριλαμβανομένου του να μου στείλει ένα αντίτυπο, για το οποίο είμαι αιώνια ευγνώμων!), κάνει επιδέξια δουλειά με την εξέταση και τη διερεύνηση των ριζικών εννοιών της Εθνικής Αναρχίας στο άρθρο του, "Η πρόκληση του Εθνικού Αναρχισμού", το οποίο ανοίγει το περιοδικό. Ο Ormes γράφει με συναρπαστικό τρόπο καθ' όλη τη διάρκεια, καθιστώντας το άρθρο μια ευανάγνωστη, εξαιρετική επιλογή για πρώτο κομμάτι (παρεμπιπτόντως, είναι οι λεπτές λεπτομέρειες όπως αυτή που πραγματικά συσπειρώνουν ένα περιοδικό, το γεγονός ότι οι Εθνικοαναρχικοί το γνωρίζουν αυτό μιλάει για τη δύναμη του οράματός τους και τη σαφήνεια της οργάνωσής τους). Ως άτομο που έχει εγκαταλείψει τον σύγχρονο κόσμο για να μεγαλώσει μια οικογένεια σε δέκα στρέμματα στη μέση του πουθενά, μου αρέσει που τελειώνει την εστίαση του άρθρου του στην πρακτική πλευρά της Εθνικής Αναρχίας: "Η συμβουλή μου είναι η εξής: βρείτε έναν τρόπο να ζήσετε και να δημιουργήσετε βιοποριστικά με εκείνους που σας είναι αγαπητοί, και αν μπορείτε, κάντε το αρκετά μακριά από τις μεγάλες πόλεις ώστε να έχετε μια αξιοπρεπή πιθανότητα να προστατεύσετε αυτό που χτίσατε σε περίπτωση που η κατάρρευση της κοινωνίας προχωρήσει γρήγορα. Η ανάπτυξη μιας κοινής αίσθησης του ιερού είναι πιθανότατα απαραίτητη. Και προσπαθήστε να διατηρήσετε την αίσθηση του χιούμορ σας καθώς το κάνετε αυτό - μπορεί να είναι ένα από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά σας στοιχεία".
Ένα από τα αγαπημένα μου άρθρα (προσεκτικά δε λέω ότι είναι ένα από τα καλύτερα, γιατί, ειλικρινά, κάθε άρθρο στο Tribes θα μπορούσε να θεωρηθεί άρτιο, αλλά δεν θα μοιραστούν όλοι τα ίδια αγαπημένα) είναι του Gregor Elliott: "Από τους δρόμους στα μαύρα, σε ένα χωράφι με καπέλο με φαρδύ γείσο / Το ταξίδι ενός αριστερού αναρχικού στο N-AM". Η φωνή του θα μπορούσε τόσο εύκολα να είναι αγανακτισμένη, κλαψιάρικη, κηρυγματική ή αυτομαστιγωτική, αλλά δεν είναι. Ο Elliott έχει μια σταθερά τετράγωνη προοπτική και ένα προσωπικό, λογικό ύφος που κάνει αυτό το κομμάτι να λάμπει. Επιπλέον, το βρήκα πολύ απορροφητικό - να ένας άνθρωπος που το καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει γιατί τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά είναι πάντα τόσο ανυπόφορα λάθος και τόσο συχνά ακούγονται ο ένας σαν τον άλλον: "...Ξέρω ότι ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε είναι να το χτίσουμε για τον εαυτό μας, αλλά να αφήσουμε και τους άλλους να χτίσουν τη ζωή τους όπως θέλουν. Αυτό φαίνεται προφανώς, σε μένα τουλάχιστον, το μόνο για να είναι κανείς "αναρχικός" οποιουδήποτε είδους".
Παρεμπιπτόντως, θέλω συνεχώς να προσθέτω "Μπράβο" στο τέλος όλων των περιλήψεων των άρθρων μου εδώ, καθώς κάθε κομμάτι των Φυλών το αξίζει. Αλλά, θα το αποφύγω.
Η ισορροπία μεταξύ μεγαλύτερων και μικρότερων άρθρων προσδίδει μια αίσθηση δράσης στο περιοδικό. Προσθέστε σε αυτό τα διαφορετικά θέματα και έχετε μια έκδοση που κρατάει και διατηρεί την προσοχή και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Υπάρχουν κριτικές και δημιουργικά μη μυθοπλαστικά κομμάτια καθώς και ακαδημαϊκά και πρακτικά άρθρα. Υπάρχει μια φυσική ροή στη διάταξή τους και - σε αντίθεση με τόσα πολλά πολιτικά περιοδικά εκατέρωθεν- δεν υπάρχει η αίσθηση της άσκοπης συμπερίληψης ή του αποκλεισμού. Κάποια γράφονται από άνδρες, κάποια από γυναίκες, κάποια από άτομα μιας ξεχωριστής εθνικότητας, κάποια από άλλες. Όλα τους δένουν όμορφα μεταξύ τους, όλα τους έχουν κάτι πολύτιμο να μεταδώσουν, αρκετά συναρπαστικό για να το διαβάσετε πριν ελέγξετε τα bylines.
Το "Autonomy and Introspection" της Marykate Morris είναι ένα γρήγορο ανάγνωσμα, αλλά σημαντικό. Δεν είναι τόσο ένα άρθρο για την ανατροφή των παιδιών (οι θεοί ξέρουν ότι όλοι έχουν μια γνώμη για το πώς να το κάνουν αυτό), αλλά ένα άρθρο για τη δημιουργία του ατόμου. "Για όσους από εμάς μπορούν να δουν τα λάθη στους τρόπους του σύγχρονου κόσμου μπορεί να είναι πρόκληση να ζούμε ανάμεσα σε άλλους που δεν καταλαβαίνουν ή που επιλέγουν να μην καταλαβαίνουν. Ως άτομα, μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μας, αλλά τι γίνεται αν έχετε οικογένεια; Πώς μπορούμε να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αμφισβητούν τα πράγματα και τον εαυτό τους στη λήψη αποφάσεων;" Δεν θα δώσω τις απαντήσεις της Morris σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να αγοράσετε το περιοδικό για αυτές.
Το "Ecology and the Ethnosphere" του Thom Forester είναι μια έξυπνη και καλά αιτιολογημένη ματιά στο πώς η ακεραιότητα της εθνοσφαίρας αποκαλύπτεται έτσι ως ο ανθρώπινος μηχανισμός με τον οποίο διατηρείται η οικολογική ακεραιότητα της ίδιας της Γης. Τα εδάφη, και οι κοινότητες ανθρώπινης κλίμακας που τα κατοικούν, δημιουργούν πολιτιστικές πεποιθήσεις και πρακτικές μέσω της ανάπτυξης "αφηγήσεων του τόπου", οι οποίες ορίζουν διακριτά οικολογικά βιοτόπια. Οι άνθρωποι σέβονται και διατηρούν αυτά τα βιοτόπια μέσω της "ριζοσπαστικής αίσθησης του ανήκειν τόσο στον τόπο όσο και στους ανθρώπους". Αν εξαλείψουμε αυτή την αίσθηση, (όπως βλέπουμε να γίνεται παντού γύρω μας), οι διαδικασίες της ζωής μας και ο ίδιος ο κόσμος μας γίνονται θήραμα της αυτοκρατορίας. Δεν θα υπάρξουν βιοποικίλα και σταθερά ανθρώπινα έθνη ή φυλές, παρά μόνο "'παγκόσμιοι ηγέτες" που θα είναι υπεύθυνοι για τις διαδικασίες ζωής όλων μας". Η περίληψή μου δύσκολα αποδίδει δικαιοσύνη σε αυτό το άρθρο, φυσικά. Αξίζει να το διαβάσετε και να το ξαναδιαβάσετε.
Τα γραφικά συχνά παραβλέπονται από τους συντάκτες που επιθυμούν να μεταδώσουν σημαντικά λεκτικά μηνύματα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τα καλά γραφικά μπορούν να δηλώσουν τα ίδια ακριβώς πράγματα. Όχι όμως όταν πρόκειται για το Tribes. Τα γραφικά είναι έργο του Κώστα Καφρίτσα (ο οποίος έγραψε και το άρθρο "Αναρχία ενάντια στην πολιτική") και αποτελούν μια ακόμη πτυχή που συμβάλλει στη δυναμική δράσης/εξουσίας ολόκληρου του περιοδικού. Η χρήση ορισμένων φράσεων ως γραφικών (για παράδειγμα: WE DO WHAT WE ARE / WE BECOME WHAT WE DO και BEYOND LEFT AND RIGHT / SMASH ALL POLITICAL DOGMAS ) είναι μια ωραία πινελιά. Φαντάζομαι ότι κάποιος που ξεφυλλίζει το ημερολόγιο θα τραβήξει το βλέμμα του σε περισσότερες από μία περιπτώσεις. Και πάλι, θα ήταν θαυμάσιο να δούμε αυτοκόλλητα και πανό να φτιάχνονται με αυτές τις φράσεις, και αυτά τα πανό να κρέμονται από γέφυρες, αυτά τα αυτοκόλλητα να κολλάνε σε τοίχους. Τέτοια πράγματα ενθαρρύνουν, εμπνέουν και μεταδίδουν το μήνυμα. Θα έρθει η μέρα, πιστεύω ότι αυτό θα συμβεί φυσικά, και οι λέξεις δεν θα κατεβούν γρήγορα από ηλίθιους και από τις δύο πλευρές του πολιτικού χάσματος, αλλά αντίθετα θα διατηρηθούν από εθνοσωτήριους ανθρώπους που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει.
Σε πρακτικό επίπεδο, υπάρχουν άρθρα που προσφέρονται περισσότερο για εφαρμογή παρά για πολυμάθεια. Παρόλο που πρέπει να είναι κανείς αρκετά έξυπνος και με κίνητρο για να αντιληφθεί πόσο σημαντικά είναι! Το άρθρο του Hildr Jorgensen (το οποίο κλείνει το περιοδικό, μια έξυπνη και ευχάριστη τοποθέτηση) με τίτλο "Zero.Waste" (Μηδενικά.Απόβλητα) περιέχει πραγματικές εφαρμόσιμες προσεγγίσεις για το πώς να ζούμε χωρίς να παράγουμε απόβλητα, όπως πλαστικό και χαρτόνι. Από τα βασικά, όπως το μαγείρεμα από το μηδέν (λιγότερη επεξεργασία = λιγότερες συσκευασίες), μέχρι την εισαγωγή επιλογών, όπως το να μπεις σε ένα όγδοο μιας βοοειδούς αγελάδας ή να εκτρέφεις κουνέλια κρέατος, μέχρι το να χτυπήσεις το διαδίκτυο για DIY επαναχρησιμοποιήσιμες προμήθειες - αυτό το κομμάτι είναι μια δύναμη σκέψης που δημιουργεί έμπνευση για μηδενικά απόβλητα.
Ένα μπόνους είναι ότι με τη μείωση της ποσότητας των απορριμμάτων που παράγετε, μειώνετε επίσης το ποσό των χρημάτων που ξοδεύετε - τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης και τα επαναχρησιμοποιήσιμα βασικά είδη είναι γενικά πολύ φθηνότερα μακροπρόθεσμα από ό,τι οτιδήποτε για μια φορά. Η συσκευασία κοστίζει χρήματα, και αυτό το κόστος επιβαρύνει τον καταναλωτή και τη γη, ποτέ τη βιομηχανία που την παράγει. Αυτό το άρθρο χρησιμεύει ως ένα εξαιρετικό εφαλτήριο για να γυρίσετε την πλάτη σας στην "επέλαση των τοξικών προϊόντων made in China που συναντάμε σε πολλά σύγχρονα σπίτια". Η Jorgensen έχει επίσης ένα θαυμάσιο άρθρο για τη "Γέννηση ενάντια στο σύγχρονο κόσμο" - ως κριτικός που έχει γεννήσει στο σπίτι τα δικά της παιδιά, το μόνο που μπορώ να πω είναι - είναι υπέροχο να βλέπεις ένα πολιτικό περιοδικό να ξεπερνάει τη συνηθισμένη τροφή και να περιλαμβάνει θέματα που αποφεύγουν το σύστημα όπως αυτό.
Κατά σειρά εμφάνισης, άλλοι συντελεστές αυτού του τεύχους είναι: Linda Hext, Piercarlo Bormida, Alexander Storrsson, Sean Jobst, David Oakspawn, Keith Preston, Troy Southgate, Vince Rinehart, and Marista Solares Rico. Η έλλειψη χώρου, και όχι η έλλειψη ευφυΐας, με εμποδίζει να τους αναλύσω όλους. Αρκεί να πω ότι ο καθένας τους είναι ένας ενδιαφέρων, βαθιά σκεπτόμενος, ευφυής συγγραφέας. Από το εντυπωσιακό έγχρωμο εξώφυλλό του μέχρι την ευφυή ποικιλομορφία του περιεχομένου του, το Tribes διαψεύδει το γεγονός ότι πρόκειται, στην πραγματικότητα, για ένα πολύ νέο περιοδικό. Έχει εκδοθεί μόνο το πρώτο του τεύχος. Αλλά, το Εθνικό-Αναρχικό Κίνημα δεν είναι άγνωστο στα μέσα ενημέρωσης, υπάρχει μια μακρά ιστορία ανθολογιών πίσω από αυτό το περιοδικό. Παρόλα αυτά, άλλο τα βιβλία και άλλο τα περιοδικά, πολλοί από τους επίδοξους εκδότες περιοδικών δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό. Οι Εθνικοαναρχικοί το έχουν καταλάβει. Αυτό το πρώτο τεύχος του Tribes είναι λαμπρό στη σκέψη, την ιδέα και την εκτέλεση. Ανυπομονώ ολόψυχα και πολύ να διαβάσω τα επόμενα τεύχη.
Μπράβο!
Πηγή: Attack The System
