Ο Αντιρρησίας… υποταγής

Υποταγή. Όρος τον οποίο οι Ελεύθεροι Άνθρωποι σιχαίνονται και του οποίου την πολυδιάστατη σημασία δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν οι υποτακτικοί. Κάθε νεκρός συνειδησιακά άνθρωπος, αδύναμος να καλλιεργήσει το πνεύμα του, εγκλείστηκε μέσα στην ιδέα της υποτακτικότητας, μην μπορώντας να πιστέψει στην ίδια του την ανάγκη για ελευθερία, οδηγώντας τον εαυτό του στη στυφνή στάση και στο πρότυπο ζωής του σήμερα. Νεκρός σωματικά, ψυχικά και συνειδησιακά, πολέμιος κάθε μορφής ελευθερίας, ένας ανθρωπάκος χωρίς γνώμη, χωρίς ηθική, “τίμιος” ακόλουθος της λανθάνουσας πραγματικότητας του.

Ο Ελεύθερος Άνθρωπος και ο υποτακτικός ανθρωπάκος

Ο Ελεύθερος Άνθρωπος,  ον σκεπτόμενο και από τη φύση του αντιδραστικό, βρίσκεται σε μια συνεχόμενη αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων, εξερεύνησης νέων τρόπων ζωής, συνεχώς συγκρουόμενος και ανυπάκουος σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε θελήσει να τον κάνει υποτακτικό του. Δίνει τη δική του μάχη μέσα στο πλήθος των υπάκουων και συμβιβασμένων της κοινωνίας, και - το πιο σημαντικό - σε αμφισβήτηση και σε ρήξη πολλές φορές με τον ίδιο του τον εαυτό αναζητεί το νέο αύριο, τον νέο ορίζοντα της ψυχής του, εναρμονισμένο με την φύση και την κοινωνία.

Ο υποτακτικός, άξιος υπηρέτης του “ισχυρού” και ανάξιος για διαχείριση ακόμη κα πάνω στον εαυτό του, βρίσκει καταφύγιο στις φωνές και τα ουρλιαχτά δικτατόρων και τσαρλατάνων που ταΐζουν την ψυχή του με ψεύτικες ελπίδες και ανύπαρκτα όνειρα. Όνειρα που χαιρετούν τον “ηγέτη” υψώνοντας το χέρι ψηλά, δίνοντας την εντύπωση πως θέλουν να πετάξουν μακριά από μέσα τους την δύναμη της ελευθερίας, μην αντέχοντας το “βάρος” που αυτή φέρει στο τρομακτικά λαμπερό άκουσμά της. 

Ο Αντιρρησίας… υποταγής

Είναι αυτός που μέσα στο πλήθος των υπάκουων, των υποτακτικών, των βολεμένων και των προθύμων ακόλουθων, αδιαφορεί και γυρνάει την πλάτη, δεν συμβιβάζει το Είναι του στις επιταγές της ορθότητας, αυτός που αρνείται να υψώσει το χέρι του και να υποβάλει  “τα σέβη” του στους αφέντες, αυτός που προσπαθεί με αγώνα και πίστη, με ελεύθερη βούληση και εσωτερικό αγώνα να καλλιεργήσει ένα νέο πνεύμα, ένα νέο πρότυπο ζωής που θα το έχει ορίσει ο ίδιος για τον ίδιο, πάνω στην αρχή του αυτεξούσιου.

Είναι αυτός που μισούν οι υποτακτικοί, επενδύοντας στην εξόντωσή του, άθελα ή ηθελημένα, ώστε να μην καταστραφεί ο δικός τους επιφανειακά φτιαγμένος κόσμος υλικής εημερίας. Είναι αυτός που βρέθηκε συνειδητά ή μη, ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους, μια εγκλωβισμένη ψυχή που αποφάσισε να τραβήξει την κόκκινη γραμμή και να φωνάξει εσπευσμένα για Ελευθερία. Που μέσα στην βουή του πλήθους ένιωσε τη θηλιά στο λαιμό με τις τόσες ζητωκραυγές, τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα ενός (α)συνειδητά υπάκουου κόσμου. Αυτός που ψάχνει τη διέξοδο μιας νέας ζωής, αυτός που γεννά ιδέες μέσα από τα γκρεμίσματα του σύγχρονου δυστοπικού εκτρώματος, αυτός που έχει ακόμα πίστη πως ένας καινούργιος κόσμος μπορεί να ανατείλει… Κάθε ελεύθερη ψυχή, κάθε άνθρωπος που σκέφτεται πως η ζωή είναι ένας αδιάκοπος αγώνας για τον διπλανό του, υπερνικώντας το εγώ του, είναι ένας αντιρρησίας… υποταγής, ασυμβίβαστος και γεμάτος πάθος για Νίκη και Ελευθερία.

“Μια τρικυμισμένη θάλασσα είναι η ελευθερία.
Οι άτολμοι προτιμούν την ηρεμία του δεσποτισμού”
Τ. Τζέφερσον

Νικόλας Αρλεκίνος
περιοδικό Μηδέν Τελεία, τεύχος 3