Brainstorming: Παρατηρώ...

Έχω μια κακή συνήθεια, που στους άτιμους χρόνους που ζούμε είναι καταδικαστέα. Παρατηρώ. Παρατηρώ τους συμπολίτες μου που ζουν, φυτοζωούν για την ακρίβεια, με τα χρήματα που προέρχονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Περιφερειακής Ανάπτυξης, χωρίς όμως καμιά άμεση προοπτική ανάπτυξης. Παρατηρώ τη νέα γενιά να επιθυμεί να μεταναστεύσει, ζώντας την ψευδαίσθηση της αξιοπρέπειας του εξωτερικού ή, ακόμα χειρότερα να ζήσει μια ζωή χωρίς όνειρα και ελπίδα στην καταδικασμένη Ελλάδα. Παρατηρώ τις διαπροσωπικές σχέσεις να έχουν μετατραπεί σε σχέσεις “δούναι και λαβείν”. Παρατηρώ μια κοινωνία να ζει και να συμπεριφέρεται στην μακαριότητα του εγωισμού και της εγωπάθειάς της, χωρίς καμιά αίσθηση αλληλεγγύης, βοήθειας ή συμπάθειας του καθενός προς τον διπλανό του. Παρατηρώ τους θιασώτες της δημοκρατίας, που πριν μερικές δεκαετίες ήταν στο προσκήνιο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων για να φύγουν οι δικτάτορες, να συντελούν σήμερα ως πολιτικοί πια, στις θέσεις - κλειδιά στις οποίες βρίσκονται, στην καταστροφή της Πατρίδας μου.

Πάντα, μετά από αυτές τις παρατηρήσεις, έρχεται η ώρα να βγει ένα συμπέρασμα. Ποιοι είναι οι χαμένοι και ποιοι οι κερδισμένοι μέσα σε έναν αποδεδειγμένα κατεστραμμένο κόσμο; Όλοι μας - λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας - έχουμε μεγαλώσει σε ένα κοινωνικό καθεστώς τρόμου και απαγορεύσεων του τύπου “μην κάνεις αυτό ή εκείνο, μην συμπεριφέρεσαι έτσι, δεν είναι του επιπέδου σου ή της ηλικίας σου”. Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει σε ένα κοινωνικό καθεστώς τρόμου και υποταγής του τύπου “κοίτα τη δουλειά σου και άσε τους άλλους..., εσύ θα βγάλεις το φίδι απο την τρύπα...; αυτά δεν είναι για εμάς”. Τώρα μας υποχρεώνουν να δεχτούμε την δική τους ήττα, ως αποτυχία δική μας. Να νιώσουμε ένοχοι για κάτι που δεν κάναμε. Να γίνουμε οι χαμένοι. 

Πραγματικά, πολλές φορές είναι τόσο δύσκολο να συμβουλεύσεις, μέχρι και τον ίδιο σου τον εαυτό. Πόσο δε μάλλον τον διπλανό σου, όταν γνωρίζεις ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές αντοχές, δυνάμεις και το να υποχρεώσωεις κάποιον, άγνωστο αναγνώστη, να κάνει κάτι που τον υπερβαίνει, ώστε στην συνέχεια να απογοητευτεί περισσότερο, είναι ριψοκίνδυνο και άτιμο. Αυτό όμως που μέσα στον καταιγισμό των σκέψεών μου θέλω να καταδείξω είναι ότι κερδισμένοι ή νικητές ήταν πάντα όσοι πρώτιστα πηγαίναν κόντρα στον δικό τους μέχρι τότε δομημένο κόσμο, στις δικές τους κοινωνικές συμβάσεις. Διότι σίγουρα η βασική υπέρβαση, όταν αποζητά κανείς την υπέρβαση του συνόλου, είναι η σύγκρουση με αυτό που μέχρι τότε θεωρούταν δεδομένο, για όλους, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο.

Η συνταγή της επιτυχίας σίγουρα δεν υπάρχει και θα ήταν άτοπο να προσπαθούσα να αναφέρω κάτι πάνω σε αυτό. Άκου την καρδιά σου, ελευθέρωσε το μυαλό σου, σπάσε τη συμβατικότητα των σκέψεών σου και μείνε ξύπνιος στον ορυμαγδό της κατευθυνόμενης πληροφόρησης. Αντί για Επανάσταση, όταν δεν μπορείς να την κάνεις, ίσως να αρκεί να αμύνεσαι, να οχυρώνεσαι και να παρατηρείς. Μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Γιάννης Α.