Ήρθε η σημερινή ημέρα και ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές. Πορείες, συνθήματα, πανό. Η Πρωτομαγιά είναι πάντοτε η ημέρα που ακούμε μεγάλα λόγια από μικρούς ανθρώπους. Συνδικάτα και κόμματα, ως συνήθως υπάρχουν για να οικειοποιούνται τα κεκτημένα. Εκείνα τα δικαιώματα που ποτέ δεν κατέκτησαν και τα ίδια κεκτημένα που οι ίδιοι αμαχητί παρέδωσαν. Η αφαίμαξη του εργατικού δυναμικού προς όφελος των λίγων συντελείται δεκαετίες και όχι μονάχα τα τελευταία χρόνια. Οι γιορτές των επαγγελματιών εκπροσώπων, απλά ένας περίτεχνος αποπροσανατολισμός, στον οποίο χρόνο με τον χρόνο ο κόσμος γυρνάει την πλάτη. Στην προτεραία νοσηρή κατάσταση δεν είχαν πέσει οι μάσκες. Η λαϊκή στήριξη πρέπει να αποσύρεται αμέσως, όταν το σύστημα δεν ευνοεί την ολότητα.
Ο νους μου ήδη αμύνεται στα σχόλια των πληρωμένων σχολιαστών. Ναι. Όλοι αυτοί θυμούνται το δικαίωμα στην εργασία μόνο μία μέρα το χρόνο και οι επαγγελματίες εργατοπατέρες με το λόγο τους διχάζουν παρά ενώνουν. "Ο εργάτης πρέπει να ενταχθεί στο κίνημά μας γιατί έτσι λειτουργεί εύρυθμα η δημοκρατία, ο εργάτης πλήττεται, ο εργάτης θέλει, ο εργάτης μπορεί", όλα στο όνομα του εργάτη, πολλές φορές χωρίς τον εργάτη όμως... Και αυτό το τούνελ καταλήγει στο γεφύρι της Άρτας που γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μας και το φως δεν λέει να ξεπροβάλλει. Δεν είναι μόνο οι εγχώριοι πολιτικοί, δεν είναι μόνο το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Οι προδότες και οι καπιταλιστές δεν έχουν πατρίδα. Μόνο θεό έχουν και είναι κοινός: το κέρδος, το χρήμα.
Το κέρδος έναντι της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης του μικρού παιδιού, των συνθηκών εργασίας στο αποπνικτικό περιβάλλον ενός εργοστασίου, της παράτασης εργασίας αντί σύνταξης του εξηνταπεντάχρονου οικοδόμου, της απόλυσης δίχως αποζημίωση μετά από ολάκερα χρόνια πραγματικής δουλειάς, της μειώσεως μισθών και περικοπής ημερομισθίων, του εφιάλτη της ανεργίας. Είναι το χρήμα. Το χρήμα έναντι της ίδιας της ζωής. Θέλουμε πίσω τη Ζωή μας, και τη θέλουμε απαλλαγμένη από τον ζουρλομανδύα του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος του υπερκέρδους και της εμπορευματοποίηση.
Άρης