Πράξη δεύτερη

Αντιμέτωποι με μια οδυνηρή στιγμή για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες, αυτή της δολοφονίας σε ιδεολογικοπολιτικό φόντο. Δύο μέλη της Χρυσής Αυγής δολοφονημένα, με εμφανή τα κίνητρα αντεκδίκησης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μένει να σφραγιστεί αυτό και από τη σχετική έρευνα που διεξάγεται. Παρατηρείται η ολίσθηση δύο πλευρών στην ένοπλη βία με το χαρακτήρα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, κάτι το οποίο αφενός αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα, αφετέρου διχάζει ολόκληρη την κοινωνία, αναβιώνοντας τους παλαιακούς - αλλά υπαρκτούς καθώς φαίνεται - θλιβερούς διαχωρισμούς σε δεξιό και αριστερό, φασίστα και αντιφασίστα, κάτι που δίχως αμφιβολία είναι διαχειρίσιμο από τα κέντρα εξουσίας και τους εν Ελλάδι εντολοδόχους τους.

Από χτες βλέπουμε παράδοξα πράγματα. Τα ΜΜΕ να μιλούν όχι για δολοφόνους, αλλά για "εκτελεστές", με μια γενικότερη φρασεολογία που δείχνει ηθελημένη απόσταση, διακρίνοντας το θάνατο σε κατηγορίες, ανάλογα με το ποιος είναι ο νεκρός, την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα να συνιστούν ψυχραιμία, τη στιγμή που δύο μήνες πριν η οργή όλων ξεχείλιζε, και τον κόσμο για ακόμα μια φορά να καλείται να παίξει το δικό του ρόλο, μη γνωρίζοντας από πού προέρχονται όλα αυτά, επιλέγοντας θάνατο ...ε, με συγχωρείτε, στρατόπεδο. Ποια δολοφονία είναι η πιο στυγερή; Με μαχαίρι ή με πιστόλι; Από το ένα μέτρο, ή από τα δέκα; Συμπλοκή ή όχι; Με παρέα ή χωρίς;

Πρόκειται για μια αρρωστημένη κατάσταση, ενδεικτική της σαπίλας που βιώνει η Ελλάδα. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανισόρροπων καταστάσεων και ανάλογων εξελίξεων, πλέον η συχνότητα των γεγονότων είναι τόσο μεγάλη, που εύκολα περνούν στη λήθη λίγο καιρό μετά, παρ' όλα αυτά προστίθενται σαν τραύματα στο σώμα της κοινωνίας. Το ερώτημα "ποιος όπλισε το χέρι των δολοφόνων", πιστεύω πως είναι άτοπο, υπό την έννοια ότι οι δράστες προφανώς και δεν περίμεναν ούτε την κυβέρνηση, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε κανέναν, για να δράσουν. Οι λογαριασμοί είναι γνωστοί και πολλά εξίσου τυφλά χτυπήματα στο παρελθόν το μαρτυρούν αυτό. Το χέρι τους προφανώς οπλίστηκε από την πρόθεσή τους να "ισοφαρίσουν" στα πλαίσια αντεκδίκησης τη δολοφονία του Φύσσα, και (τραγική η διαπίστωση) να περάσουν ...μπροστά, εκτελώντας περισσότερους.

Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα αποτελούν θύτες και θύματα ταυτόχρονα, και αν συνεχιστεί όλο αυτό (αρκετοί και από τις δύο πλευρές το επιθυμούν) το κράτος θα ξεμπερδέψει σύντομα μαζί τους και θα επιβάλλει με μεγαλύτερη λαϊκή συναίνεση την καταστολή παντού. Η υποκρισία όλων περισσεύει, καθώς οι μέχρι τώρα Εθνικιστές του "Rest in pieces" ευχολογίου για τον Φύσσα, κάνουν τώρα σαν μωρές παρθένες για τους "εγκληματίες κόκκινους", οι δε αριστεροantifa εκδηλώνουν το αιώνιο κόμπλεξ τους από φόβο προς το πολιτικό αντίκτυπο, που προφανώς θυματοποιεί κι άλλο τη Χρυσή Αυγή. Ευτυχώς, αρκετοί και από τις δύο πλευρές ξυπνούν και βλέπουν καθαρά το ύποπτο του πράγματος μέσα από το περιτύλιγμα. Κάποιοι κλαίνε, κάποιοι γελούν, κάποιοι οργίζονται, μα υπάρχουν και κάποιοι που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση με όλα αυτά και που επωφελούνται πολιτικά. Και αυτό γυρνάει εις βάρος όλων μας στο τέλος.

Ως Exit Area, που ποτέ δεν κρύψαμε μέσα από άρθρα μας τόσο τη φυλετική όσο και την αναρχική μας οπτική και θεωρία, θέλουμε να εκφράσουμε την λύπη μας για το θάνατο δύο νέων ανθρώπων. Όπως το κάναμε και για το θάνατο του Παύλου Φύσσα. Όχι επειδή "η βία είναι κάτι κακό", αλλά επειδή η βία ως μέρος της πολιτικής μπορεί να έχει νόημα όταν στρέφεται κατευθείαν στον στόχο και όχι σε αθώους. Δυστυχώς η λογική των συμμοριών συνεχίζεται, ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε από καιρό ξεμπεδέψει με τους εγχώριους δυνάστες της.