Από μικρός είχα μια κακή συνήθεια, κακή βέβαια κατά τα πρότυπα των νοικοκυραίων. Ξέρετε, είναι αυτοί που ζεσταίνουν τον πισινό τους με τόση ηρεμία σε καναπέδες μπροστά απο κάτι κουτιά αιχμαλωσίας συνειδήσεων. Αυτοί, που μέσα στη μικροαστική τους ανυπαρξία, προερχόμενη ίσως από τον κλασσικό νεοελληνικό νεοπλουτισμό σε συνδυασμό με την έλλειψη στοιχειώδους ιδεολογικής προσέγγισης και μόρφωσης γενικώς, έτρεχαν στις κάλπες για να νιώσουν πως συμμετέχουν σε αυτό το σάπιο και αντίλαϊκό σύστημα της κοινοβουλευτικής τους δημοκρατίας σαν καλοί και έντιμοι πατριώτες ...του κώλου. Αυτή η κακή συνήθεια ήταν, να μην μπορώ να υπακούω σε εντολές, προσταγές και “παρατηρήσεις” οι οποίες αποσκοπούσαν στο δικό μου “καλό”. Ένα “καλό” που κατά τα δικά τους επαίσχυντα δεδομένα θα προερχόταν μέσα από την ενσωμάτωσή μου στον κοινωνικό ιστό μερίδας ανθρώπων... Εννοώ αυτούς που τριγυρνάνε προεκλογικά σε καφέ και μπαρ και κερνάνε, γλείφοντας και σερνόμενοι σαν ερπετοειδή που διψούν για λίγα λεπτά δημοσιότητας, εξουσίας, και χρήματος. Σιχαμένοι πολιτικάντηδες καπιταλιστές της πόρνης φιλελεύθερης δεξιάς και της υποκριτικής και εξίσου αντεπαναστατικής νέας αριστεράς.
Οφείλω να ομολογήσω πως ένα περίεργο αίσθημα ηδονής περιέλουζε το Εγώ μου κάθε φορά που μου δινόταν η ευκαιρία να φτύνω κατάμουτρα με την συμπεριφορά μου και την αποστροφή αυτά τα μίζερα ανθρωπάκια με τις γραβάτες... Αυτά που πληρώνονται με χιλιάδες ματωμένα ευρώ από τον κόπο του Έλληνα εργαζομένου. Ελεεινοί και τρισάθλιοι, αρπακτικά που θρεύονται με τον ιδρώτα και τον πόνο του κάθε καταπιεζόμενου από την καπιταλιστική τυραννίδα, που τόλμησαν και τελικά κατάφεραν να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων χιλιάδες ετών λαμπρής ιστορίας, γλώσσης και κουλτούρας...
Κάπως έτσι πορεύομαι και δε νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από κανέναν που ίσως μέχρι τώρα θίχτηκε από τις ακτιβιστικές και ιδεολογικές επιλογές μου γιατί μου αρέσει να ακολουθώ πορείες που με κάνουν να νιώθω ελεύθερος, αυτόνομος. Απροσάρμοστος ίσως και απείθαρχος για μερικούς, ακραίος για πολλούς και επικίνδυνος για άλλους... Το πνεύμα της δικής μου προσέγγισης των πολιτικών πραγμάτων και της ιδεολογικής αισθητικής δε θα συναντηθεί ποτέ με το πνεύμα του εφησυχασμένου κομματικού οπαδού, ο οποίος έχει αφεθεί παραδομένος στις εντολές ενός συστημικού τσοπάνου. Δεν θα ψάξω να ασχοληθώ με την αστική τους ηθικολογία. Δεν υπάρχει καιρός για κάτι τέτοιο όταν όλα τριγύρω καταρρέουν και δεν πρόκειται να συμπεριλάβω τη λέξη “ηθική” και τον καθωσπρεπισμό της στον τρόπο που θέλω να αντιμετωπίζω την υπάρχουσα κατάσταση. Θέλω να αντιστέκομαι στην συνείδηση της μάζας και του εύκολου δρόμου, κι ας ξέρω ότι αυτό κάποιες φορές σε οδηγεί στο περιθώριο. Λεπτές ισορροπίες και αυτό απαιτεί προσοχή και καλό χειρισμό. Αναζητώ την εξιλέωση μέσω του Ακτιβισμού και της αδιάκοπης ενασχόλησης με το υπέροχο δώρο της Γνώσης. Εσύ;
Α. Ruskin
"To μαύρο πρόβατο", περιοδικό "Μηδέν Τελεία", τεύχος 2