Κράτος και Πολίτης

Δε θα μπορούσα να επιλέξω πιο κατάλληλο σκίτσο για να περιγράψω με τον πιο απλό αλλά χαρακτηριστικό τρόπο την ιδιότυπη σχέση που διαμορφώνεται μεταξύ πολιτών και κράτους στη νεοελληνική πραγματικότητα. Ενός κράτους καταπιεστικού και ανελεύθερου, που από τη φύση του υπάρχει για να καταστέλλει κάθε φωνή αντίστασης, ειδικά τα τελευταία χρόνια που διεξάγεται μια ολομέτωπη επίθεση στις ζωές των πολιτών. Την τριετία που μας πέρασε ο κατάλογος είναι βαρύς, οδυνηρός. Η κοινωνία αιμορραγεί, με τους πολιτικούς να βρίσκονται πρακτικά μακρυά από τα προβλήματα. Ποιος να το φανταζόταν ότι σε μια "σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα" θα ήταν κυριολεκτικά περιπλανώμενοι περισσότεροι από 50.000 συμπατριώτες μας; Χωρίς το βασικό στοιχείο διαβίωσης, που είναι ένα σπίτι! Θα περίμενε κάποιος ίσως καλοπροαίρετος, να υπάρξει ουσιαστική μέριμνα για αυτούς τους ανθρώπους. Να δει ένα καλό κράτος, έναν προστατευτισμό, μια αλληλέγγυα μέριμνα. Πλανάται πλάνην οικτρά. Ο ρόλος του εν Ελλάδι δημοκρατικού αστικού μορφώματος είναι αντίθετος από αυτόν που θα φανταζόταν.

Πιστή η κυβέρνηση στο "δόγμα του Σοκ" που εφαρμόστηκε με επιτυχία στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, σκοτώνει καθημερινά το Λαό της, εφοδιάζοντας τους εντολείς της με χρήμα και δικαιώματα επικυριαρχίας επί της γης μας. Η θεμελιώδης αρχή είναι απλή. Δημιουργείται ένα κλίμα δυσαρέσκειας προς τις χώρες που χρωστούν. Κινδυνολογία, απειλές, τρομοκρατία. Οι "απεγνωσμένες" κυβερνήσεις αναζητούν τη λύση, και "ξαφνικά" την εμφάνισή τους κάνουν εγγυητές που σκλαβώνουν ολοκληρωτικά τη χώρα, θέτοντας το εκβιαστικό δίλημμα: "Θέλετε να σωθείτε; Μια λύση υπάρχει και σας την προσφέρουμε εμείς".

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα γνώριζαν πολύ πριν το 2009 ποια έμελλε να είναι η πορεία μας, όπως και η κατάληξη. Με κυνική ομολογία αρκετών από αυτούς "έκαναν ό,τι μπορούσαν" και "κάνουν ακόμα αυτό που μπορούν". Βεβαίως. Γυρίζοντας στο 2009 (για να μην αναφερθούμε καν στις ολέθριες πολιτικές των 30 προηγούμενων ετών), το έλλειμμα επιδεινώθηκε κυρίως λόγω των αρχικών μέτρων που εφάρμοσε η κυβέρνηση για την επίλυση των ζητημάτων της οικονομικής κρίσης. Το 2010 κύλησε στο ίδιο tempo, με αποτέλεσμα το αναμενόμενο δεύτερο μνημόνιο. Οι όροι επαχθείς, αφού η πολιτική ηγεσία υπήρξε για μια ακόμα φορά ανάξια να λειτουργήσει αλλά σύρθηκε από τις εξελίξεις και τις αποφάσεις των εντολέων της. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, "ξεπούλημα" δημόσιων εκτάσεων και κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών. Ακριβώς όπως είχαν υπολογίσει οι θεωρητικοί του "δόγματος του σοκ" και βλέπαμε πριν κάποια χρόνια μέσω του youtube σε κάτι περίφημα μικρής διάρκειας videos. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η λεγόμενη "ύφεση" βαθαίνει και το δημόσιο χρέος, αντί να μειώνεται, αυξάνει.

Είναι ακριβώς ό,τι βλέπετε και στο σκίτσο. Το κράτος ξεδιάντροπα και με την υπερψήφιση νομοσχεδίων εν μία νυκτί έκλεψε από τον πολίτη ό,τι με κόπο εκείνος μάζευε υπομονετικά αυτά τα χρόνια. Το ερώτημα είναι γιατί ο πολίτης επιμένει με τις επιλογές του να στηρίζει την κρατική ληστρική μηχανή και δεν αντιλαμβάνεται ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός. Στο ερώτημα όμως αυτό θα απαντήσουμε σε ξεχωριστή ενότητα.