Στο να βλέπω προσωπικώς στον εθνικοαναρχισμό κάποια προοπτική με θετικό πρόσημο, σημαντικό ρόλο έπαιξε το ότι ο κύριος θεωρητικός του σήμερα είναι ο Troy Southgate, o oποίος λόγω του ότι δεν προέρχεται από κάποιο πολιτικό χώρο, όπου επικρατούν υλιστικά ιδεολογήματα, κατάφερε να δώσει στον εθνικοαναρχισμό κάποια θετικά στοιχεία, τα οποία δεν εντοπίζονται και τόσο συχνά σε άλλους κύκλους κοινωνικής σκέψης, μακριά από εμμονές που έχουν να κάνουν π.χ. εργατικά ζητήματα και άλλα προτάγματα που ουσιαστικά αποτελούν ρεφορμισμούς για μια, φαινομενικά, λίγο καλύτερη καπιταλιστική κοινωνία. Μια εθνικοαναρχική κοινότητα (χωρίς να εξετάσουμε στο παρόν κείμενο αν είναι δόκιμος ή όχι ο όρος αυτός) κατά τον ίδιον θα μπορούσε να ομοιάσει σε αυτό που η αρχαιότητα γνώρισε μέσω του θεσμού της πόλης-κράτους. Έτσι ενώ, μπορεί κάποιος στο πρώτο άκουσμα να φανταστεί μια τέτοια κοινότητα με πλήρη απουσία ιεραρχίας, όπου ο καθένας θα κάνει του κεφαλιού του και απλώς θα υπάρχει κοινοκτημοσύνη και όλοι θα ζουν σχεδόν σαν πρωτόγονοι, κάτι τέτοιο καταρρίπτεται με τις αναφορά του Southgate στην πόλη-κράτος. Η αντίληψη που έχει για την ιεραχία σε αντίθεση με το σημερινό «αρτηριοσκληρωμένο» ιεραρχισμό που συναντάμε στις επιχειρήσεις, στο στρατό και στις κρατικές δομές είναι πολύ κοντά στην παραδοσιακή: «Τα προβλήματα ξεκινούν όταν τα κάθετα ιεραρχικά δομημένα συστήματα συσχετίζονται με την πολιτική χειραγώγηση, με συνέπεια το είδος της εκμετάλλευσης που αναπτύσσεται να θυμίζει καπιταλισμό ή κομμουνισμό. [...] Οι ηγέτες έχουν μια ευθύνη προς τα συντροφικά ανθρώπινα όντα και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τα μεταχειρίζονται σαν αναλώσιμα είδη προς εκμετάλλευση.» (Μηδέν Τελεία, τεύχος δεύτερο).
Ακόμα και η προσέγγιση που έχει για το έθνος, όχι με τη σύγχρονη του έννοια, αλλά περισσότερο με την πρωταρχική του έννοια ως φυλής που παρουσιάζει και αναπτύσσει κοινό έθος το οποίο προκύπτει μέσα από την κοινή κοσμοαντίληψη, συγκαταλέγεται επίσης στις θετικές του θεωρητικές συλλήψεις. Ωστόσο, πέραν από το να προτείνει αυτόνομες κοινότητες ανθρώπων και ένα εναλλακτικό μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης εξ' ολοκλήρου αντίθετο με το καπιταλιστικό, κάτι απολύτως απαραίτητο για την «ατζέντα» μιας επαναστατικής ιδεολογίας, μπορεί και θα πρέπει να είναι το να αποτελέσει πρόταση για μια στάση ζωής στους ανθρώπους στους οποίους απευθύνεται, ενάντια στο πρότυπο του σύγχρονου ανθρώπου όπως τον έχουμε γνωρίσει στις δυτικές κοινωνίες. Αναφερόμενος σε στάση ζωής δεν εννοώ απαραίτητα τον τρόπο που θα μπορέσουν να ζήσουν οι άνθρωποι σε τυχόν μελλοντικές αυτόνομες κοινότητες, αλλά εντός της ίδιας της παρούσας κοινωνίας όπως την βιώνουμε σήμερα, με όλα τα αντιπαραδοσιακά και αντιφυσικά χαρακτηριστικά της. Εξάλλου, καλό είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες. Μοιάζει εξαιρετικά απίθανο να ξεσηκωθούν οι μάζες κάτω από τη σημαία μιας οποιασδήποτε ιδεολογίας ωθούμενοι από αυτήν, διότι καμία από τις σύγχρονες ιδεολογίες δεν έχει την κοινωνική δυναμική για να κάνει πραγματικότητα κάτι τέτοιο. Το θετικό όμως με τον εθνικοαναρχισμό είναι ότι δεν επιδιώκει να πράξει κάτι τέτοιο. Επομένως, αυτό που μένει είναι να διαμορφώσει μία πρόταση ικανή να διαμορφώσει ανθρώπους, οι οποίοι να καθίστανται εκ πεποιθήσεως εχθροί του σύγχρονου κόσμου και με τη στάση τους να ενσαρκώνουν, όσο γίνεται, ένα πιο υγιές, φυσιολογικό και παραδοσιακό πρότυπο ανθρώπου. Αν ο εθνικοαναρχισμός καταφέρει να γίνει ένα από τα εργαλεία για να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο, θα έχει εκπληρώσει ένα πολύ σημαντικό έργο.
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει η εθνικοαναρχική ρητορική να εντείνει την πολεμική της απέναντι στην πολιτική, όπως την γνωρίζουμε με τη σύγχρονή της έννοια. Να καταστεί σαφές ότι δεν έχουμε και δεν πρέπει να έχουμε καμία σχέση με κόμματα και οργανώσεις που εποφθαλμιούν κομμάτι από την πίτα της εξουσίας ή διατίθενται να αναλώνονται στο να ασχολούνται με τους πολιτικούς, τους οποίους ένας άνθρωπος που είναι φορέας ανώτερων ιδανικών, απλώς θα περιφρονούσε. Στο να θεμελιωθεί μια τέτοια στάση απέναντι στη σύγχρονη πολιτική μπορούμε να «πατήσουμε» σε δύο στοχαστές, οι οποίοι ανέπτυξαν παρόμοιες ιδέες και το εύρος της σκέψεώς τους, καθιστά αυθαίρετο να τους προσδιορίσουμε με τις συνήθεις ιδεολογικές ταμπέλες. Ο Ιούλιος Έβολα στο έργο του «Cavalcare la tigre» περιγράφει την Απολιτεία (για την οποία έχει γίνει λόγος και στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Μηδέν Τελεία»), όπου ο διαφοροποιημένος άνθρωπος χτίζει μια εσωτερική απόσταση από τις «αξίες» της σημερινής κοινωνίας και φυσικά της πολιτικής, αφού η ιδιοσυγκρασία του τις νιώθει ξένες προς την ίδια του την ύπαρξη. Ουσιώδες λοιπόν, βήμα προς την ελευθερία είναι η αποστασιοποίηση από οτιδήποτε θεωρείται σήμερα εξουσία και πολιτική. Η μορφή του Άναρχου επίσης, την οποία συναντάμε στο «Eumeswil» του Ερνστ Γιούνγκερ δεν απέχει πολύ από αυτό στο οποίο γίνεται λόγος στο παρόν άρθρο. Ο Αλαίν ντε Μπενουά γράφει παρουσιάζοντας τη μορφή του Άναρχου σε μια ανάλυσή του για τις μορφές, οι οποίες εμφανίζονται στο έργο του Γιούνγκερ (πρωτοδημοσιευμένη στην ελληνική στο ιστολόγιο «Έρημη Χώρα»): «Ενώ ο αναρχικός θέλει να καταργήσει την εξουσία, ο Άναρχος αρκείται στο να σπάσει όλους τους δεσμούς με αυτήν. Ο Άναρχος δεν είναι εχθρός των αρχών, αλλά δεν τις αναζητά, διότι δεν τις χρειάζεται, ώστε να γίνει αυτό που είναι.» Στην εποχή που ζούμε λοιπόν, περισσότερο από το να κρατήσουμε εχθρική στάση απέναντι στο κράτος και στην εξουσία και να ασκούμε κριτική επί των πράξεών τους είναι πιο ουσιαστικό να καταφέρουμε να φτάσουμε στο επίπεδο εκείνο, όπου το πολιτικό πεδίο θα μας είναι παντελώς αδιάφορο όχι λόγω της ανικανότητας μας να συμμετάσχουμε σε αυτό, αλλά διότι δεν του αναγνωρίζουμε καμία νομιμότητα, κανένα κύρος και κανένα ανώτερο σκοπό, έτσι ώστε να θυσιάσουμε εσωτερικές κατακτήσεις που μπορούμε να έχουμε απέχοντας της πολιτικής και ασχολούμενοι με ανώτερες ιδέες. Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα σε κάθε έκφανση της σημερινής κοινωνίας υποκινούνται από το ιδιοτελές - συνήθως με οικονομική χροιά - συμφέρον των διαπλεκομένων, συνεπώς αν θέλουμε να αναφερόμαστε σε ένα διαφοροποιημένο άνθρωπο, ποιοτικότερο του μέσου συγχρόνου μας, οφείλουμε να κτίσουμε την απόσταση αυτή από το σύστημα, έτσι ώστε να μένουμε ανεπηρέαστοι από αυτά που για άλλους φαινομενικά καθίστανται επιζήμια.
Καταληκτικά, αυτό που ήθελα να θίξω μέσω του παρόντος κειμένου είναι πως οποιαδήποτε ιδεολογία και στην προκείμενη περίπτωση ο εθνικοαναρχισμός, για να μπορέσει να προσφέρει κάτι στο σύγχρονο κόσμο, ώστε να αναπτυχθούν υγιείς δομές ιδεολογικής σκέψης, είναι να αποτελέσει - ενστερνιζόμενος αξίες προυπάρχουσες του ιδίου - κάποια προταση για μια στάση ζωής και όχι απλώς ένα νέο προτεινόμενο κοινωνικό μοντελο. Εν πάσει περιπτώσει ο εθνικοαναρχισμός θεωρώ ότι τελεί ακόμα υπό διαμόρφωση και οι θέσεις που εκφράζονται εδώ αποτελούν απλώς ένα μέρος της σύνθεσης από την οποία ίσως προκύψει κάτι ολοκληρωμένο.
Pacceka
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου