Εθνικοαναρχικό Μανιφέστο: "Η Επανάσταση" (μέρος β')

Σε αυτή τη μοντέρνα εποχή η ιδέα της θυσίας είναι ανάθεμα σχεδόν για όλους. Ο μοντέρνος άνθρωπος γελάει στην ιδέα της θυσίας. Διακηρύσσει: “Αν κάνω μια δουλειά, θέλω να πληρώνομαι γι'αυτήν. Ποτέ δεν κάνω το οτιδήποτε για το τίποτα”. Τέτοιου είδους άνθρωπος δεν έχει κατανόηση των ανώτερων ιδανικών και γνωρίζει ακόμα λιγότερα για το πώς θα πολεμήσει για αυτά. Είναι εξαιτίας τέτοιων ανθρώπων και του εγωϊστικού τους εγωκεντρισμού, που ο πολιτισμός μας είναι σε αυτή την παρακμή. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση σε αυτήν την άρνηση του ιδεαλισμού, είναι οι αγωνιστές της Χαμάς που διεξάγουν έναν απελευθερωτικό πόλεμο στην, υπο Σιωνιστική κατοχή, Παλαιστίνη και ειδικότερα οι άνδρες που βρίσκονται στις τάξεις της, οι οποίοι είναι προετοιμασμένοι να πεθάνουν για τα πιστεύω τους.

Αυτό μας δείχνει ότι η ιδέα την προσωπικής θυσίας για την επίτευξη των πολιτικών στόχων, δεν έχει πεθάνει. Επίσης μας δείχνει ότι οπουδήποτε ένα τέτοιο ιδανικό έχει αξιοποιηθεί και χρησιμοποιηθεί, γίνεται μια φονική δύναμη που δεν μπορεί να ηττηθεί. Οι Σιωνιστές Εβραίοι γνωρίζουν τα πάντα σχετικά με τις συνέπειες της Παλαιστινιακής εξέγερσης και ορθώς την φοβούνται. Αν είναι να κερδίσουμε, τότε πρέπει να ακολουθήσουμε ένα τέτοιο παράδειγμα, ένα παράδειγμα βγαλμένο μέσα από την αγνότητα, τη σκέψη και τη δράση. Πρέπει να προσπαθήσουμε να προχωρήσουμε αυτό το δρόμο επειδή είναι ο μόνος δρόμος που θα μας οδηγήσει στη νίκη. Τα ιδανικά μας πρέπει να εμπνέουν μέσα μας την ίδια αφοσίωση και τον φανατισμό, πρέπει να μας δίνουν την ίδια εσωτερική δύναμη που γεννά το ακατανίκητο. Μόνο αν καταφέρουμε αυτό το πράγμα θα γίνουμε μια δύναμη ικανή να αντιμετωπίσει και να νικήσει τους εχθρούς μας.

Για να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση, υπάρχουν δύο άμεσοι στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν απ'όλους. Αρχικά, δεν πρέπει να είμαστε σαν τους άλλους άνδρες και τις γυναίκες, ανθρώπους που είναι μόνο το προϊόν των διαφημιστών, των προπαγανδιστών των ΜΜΕ, της φιλελεύθερης ατζέντας και του υλιστικού ήθους. Πρέπει να θέσουμε τους εαυτούς μας στην άκρη και να γίνουμε πραγματικοί ακόλουθοι του επαναστατικού δρόμου. Μόνο όταν είμαστε ιδεολογικά ελεύθεροι από το Σύστημα, μπορούμε να του επιτεθούμε με το καθαρό μυαλό που χρειάζεται, για να το νικήσουμε. Δεύτερον, στόχος μας πρέπει σίγουρα να είναι το να μαχόμαστε. Πάντα να μαχόμαστε. Αν μαχόμαστε, τότε θα νικήσουμε.

Αν αφήσουμε κάτω το σπαθί, τότε έχουμε ήδη χάσει χωρίς καμία προσπάθεια. Αυτή η μάχη απαιτεί πίστη και αφοσίωση. Αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι να δώσουμε το αίμα μας, τον ιδρώτα μας και τα δάκρυά μας, τότε δε θα καταφέρουμε τίποτα. Δε θα υπάρξει καθόλου προέλαση και καθόλου νίκη. Τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο από αυτό. Το ιδανικό της θυσίας φυσικά δεν είναι κάτι το καινούριο. Εμείς οι επαναστάτες έχουμε επιμείνει τόσο σε αυτό, όσο και στη σχέση μεταξύ θυσίας και νίκης, για πολλά χρόνια. Αλλά ενώ στο παρελθόν αυτά τα λόγια έμοιαζαν να βρίσκουν και να πέφτουν στο κενό, τώρα έχουν ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν από αφοσιωμένους επαναστάτες.

Είναι βεβαίωση στη δύναμη της Εθνικοαναρχικής επαναστατικότητας ότι μετά απ' όλες τις προδοσίες και τα ξεπουλήματα των τελευταίων ετών, έχει προκύψει μια νέα λειτουργία αφοσιωμένου και επίμονου φανατισμού. Είναι στην ατμόσφαιρα, καθαρή από συμβιβασμούς, ότι η πιθανότητα υπάρχει για να κινήσει την επαναστατική ιδέα σε μια νέα και πιο απειλητική θέση. Για χάρη των μελλοντικών μας κοινοτήτων και των ανθρώπων τους, η ευκαιρία πρέπει να αρπαχτεί.

Troy Southgate

απόδοση: Βαγγέλης Σ.