Θα ξεκινήσω τον μικρό μου σχολιασμό σχετικά με τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, με την παραδοχή - διαπίστωση ότι τόσο η κυβέρνηση της χώρας, όσο και η αντιπολίτευση, αποτελούν υποχείρια ξένων δυνάμεων. Η μεν κυβέρνηση Γιανουκόβιτς, εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά, στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα της Ρωσίας, ενώ τα κύρια αντιπολιτευτικά κόμματα "Γροθιά" του Κλίτσκο και "Πατρίδα" της Τιμοσένκο, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ, που είναι φυσικό να θέλουν να επιφέρουν ένα πλήγμα σε έναν "ζωτικό" χώρο που κατέχει μια φαινομενικά αντίπαλη δύναμη. Επιπρόσθετα, αξιόμαχο εμφανίζεται και το εθνικιστικό κόμμα "Ελευθερία", το οποίο ανήκει στη συμμαχία των ευρωσκεπτικιστών, όσο ευρωσκεπτικιστές μπορεί να θεωρούνται και οι του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν. Πέραν αυτών των κομμάτων, υπάρχουν μικρότερες ομάδες, άλλες
σχηματοποιημένες, άλλες αυθόρμητες, διάφορες εργατικές ενώσεις, αλλά και
αυτόνομοι, οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους (θα εξηγηθούν στη συνέχεια) κατεβαίνουν στο δρόμο.
Η περιπέτεια για την Ουκρανία ξεκινά την αμέσως επόμενη της ανεξαρτητοποίησής της, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991. Τη δυσπραγία, την οικονομική ύφεση και την εξαθλίωση, θέλουν με το πρόσχημα της ανοικοδόμησης να εκμεταλλευτούν τόσο η Ρωσία, πιστή στο δόγμα του δικού της Ευρασιανισμού, όσο και η Δύση. Τα κόμματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής αποτελούν εκφραστές αυτής της σύγκρουσης συμφερόντων, θέτοντας ένα ψευδοδίλημμα στον παραπλανημένο λαό, ο οποίος πλέον καλείται να διαλέξει αφεντικό. Η χώρα παρουσιάζεται ουσιαστικά χωρισμένη στα δύο, με την ανατολική πλευρά να χρεώνεται συλλήβδην παραπλανητικά από τα μέσα ως "ρωσόφιλη", και τη δυτική να υποστηρίζει την απόσχιση από το ρωσικό τόξο. Η κατάσταση κλιμακώνεται από την επιθυμία μεγάλου τμήματος του ουκρανικού λαού να απεξαρτηθεί από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, και φυσικά αυτό ανοίγει το δρόμο για τον έτερο επίδοξο νταβατζή των λαών (ΗΠΑ / ΕΕ) ώστε να εντάξει στη δική του σφαίρα επιρροής τη χώρα. Ωστόσο, τα κράτη της Δύσης δεν επιθυμούν προς το παρόν την ένταξη της Ουκρανίας στη συμμαχία των ευρωπαϊκών χωρών, απλώς και μόνο επιθυμούν να επιφέρουν ένα πλήγμα γεωστρατηγικού τύπου στη Ρωσία.
Η κρίση - έπειτα από μια μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας και αναβρασμού - σπρώχτηκε σε οριακά επίπεδα τον περασμένο Νοέμβριο, με αφορμή την άρνηση του Γιανουκόβιτς να δεχτεί οικονομική βοήθεια από την ΕΕ, έπειτα από πίεση λόγω της ρωσικής οικονομικής κηδεμονίας στη χώρα, μιας πίεσης που ισοδυναμούσε με απειλή εμπορικών κυρώσεων και αυξήσεων στην τιμή του φυσικού αερίου. Έτσι λοιπόν, μετά από αυτή την άρνηση της κυβέρνησης, είδαμε στο κοινοβούλιο να σηκώνονται από την αντιπολίτευση σημαίες της Ουκρανίας και της ΕΕ και να πιέζεται η εξέγερση. Ήδη, το ΔΝΤ εκδήλωσε το ενδιαφέρον του να "κλειδώσει" το μέλλον της χώρας, με πρόταση για δανειακή σύμβαση. Έπειτα, τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, ψηφίστηκε σειρά μέτρων με τα οποία περιορίζονται τα δικαιώματα στη διαδήλωση, πρόκειται για νόμους που ποινικοποιούν κάθε διαμαρτυρία (αυτή εξισώνεται με την "ευθύνη περί εξτρεμισμού") και κατ' ουσίαν την ελευθερία του λόγου.
Έτσι λοιπόν, το τελευταίο τετράμηνο, που χαρακτηρίστηκε από έντονη αστάθεια, υπήρξε η κατάλληλη ευκαιρία να σπρωχτεί από τα κόμματα η εξέγερση, η οποία όμως, αξίζει να σημειωθεί πως δε χαρακτηρίζεται στο σύνολό της από φιλοευρωπαϊσμό. Αυτή είναι μια καραμέλα όσων διαβλέπουν στη Ρωσία μια δυναμική η οποία συμφέρει ως αντίπαλον δέος στην - πράγματι - καταστροφική πολιτική ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον ελεύθερο άνθρωπο όμως, είτε στη Ρωσία, είτε στην Ουκρανία, είτε στην Ελλάδα, είτε σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, δεν είναι δυνατόν να τον απασχολεί με ποιον δυνάστη θα περνούσε φαινομενικά καλύτερα, αλλά το πώς θα αποτινάξει κάθε πιθανό δυνάστη του. Προφανώς στις συγκεντρώσεις του Κιέβου υπάρχουν και σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και πολλά φιλοδυτικά στοιχεία, μέρος του λαού έχει αηδιάσει από την ασφυκτική πίεση και ψάχνει να βρει σωτηρία στους τσαρλατάνους της αντιπολίτευσης. Ανάλογη ψυχολογία, σε πιο ειρηνικούς τόνους σαφώς, έχουμε και στην Ελλάδα. Χτες, η Τιμοσένκο προσήλθε στην πλατεία και μίλησε στους διαδηλωτές, έπειτα από την αποφυλάκισή της. Η ανοχή που δείχνουν πολλοί απέναντι στην αντιπολίτευση, είναι ενδεικτική του αδιεξόδου και της προτεραιότητας που θέτουν να πέσει η κυβέρνηση. Αυτή η στάση, αν σταματήσει στην καταγγελία μόνο της παρούσας κατάστασης, είναι λανθασμένη και επικίνδυνη από τη στιγμή που δεν καταγγέλεται ταυτόχρονα η ολέθρια συμμαχία που επιχειρείται με τη Δύση. Είναι γεγονός πως την εξέγερση χρησιμοποιούν τα κόμματα και παίζουν ένα βρώμικο παιχνίδι.
Όμως, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι αυτή η στιγμή είναι ιδανική ώστε να διαμορφωθεί ένας νέος πόλος, ο οποίος θα προσδώσει στο δίλημμα της κυριαρχίας και της επιλογής αφεντικού, άλλα χαρακτηριστικά, που θα έχουν να κάνουν με το αυτεξούσιο και την ανατροπή του σάπιου συστήματος. Οι δυνάμεις καταστολής της κυβέρνησης αποτελούνται από την αστυνομία, τον στρατό και εθελοντές - μέλη παραστρατιωτικών ομάδων.
Πρόκειται δίχως αμφιβολία για τάγματα θανάτου, που δε διστάζουν να σκοτώνουν εν ψυχρώ
τους διαφωνούντες, και αυτό όπως είναι φυσικό σπρώχνει όλο και
περισσότερο κόσμο κατά της εξουσίας. Υπάρχει κόσμος που βγαίνει στο δρόμο από αγανάκτηση σχετικά με την οικονομική υποδούλωσή του, και γνωρίζει πως ούτε με το ευρωπαϊκό καπέλωμα, ούτε με την εθνικιστική ατζέντα θα δει την κατάσταση να αλλάζει. Υπάρχει κόσμος που βγαίνει για να απαντήσει στην χρόνια καταστολή των δικαιωμάτων του, στις αυθαιρεσίες της εξουσίας, στον περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, στην κατασπατάληση και στον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς του. Και δε χρειάζεται φιλοσοφημένη γεωστρατηγική ανάλυση για να το κάνει. Γι αυτό, στεκόμαστε δίπλα σε όσους όχι μονάχα παλεύουν ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση, αλλά σε όσους θα συνεχίσουν τον αγώνα απέναντι σε οτιδήποτε καταπιεστικό, απέναντι σε οποιαδήποτε ελίτ επιθυμεί να ελέγξει και να εκμεταλλευτεί. Η καταπίεση είναι προϊόν της κυριαρχίας, και την κυριαρχία την έχουν γευτεί εξίσου σκληρά οι υποταγμένοι πληθυσμοί τόσο στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, όσο και σε εκείνη της Ρωσίας.
Στην Ουκρανία διεξάγεται μια μάχη. Αρκετός κόσμος μάχεται υπέρ του δικαιώματος και της ελευθερίας του λόγου, και η μάχη αυτή δεν πρέπει να διακοπεί ούτε με την πολιτική επικράτηση της αντιπολίτευσης. Ίσα ίσα, η ζύμωση στο δρόμο είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για συσπείρωση και ενίσχυση των δυνάμεων που αγωνίζονται για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και τις ληστρικές συμμορίες τόσο της Δύσης, όσο και της Ρωσίας.
Κώστας Κ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου