Εμείς και ο (σύγχρονος) κόσμος

Ο σύγχρονος άνθρωπος αναμφίβολα τρέφει αγάπη για το υλικό και το ευκαιριακό, το φτηνό και ανέξοδο συναίσθημα, το σάπιο με το φανταχτερό περιτύλιγμα, πολύ μακριά πια και σε αντίθετη κατεύθυνση απο τις ρίζες του... Εξυμνώντας κάθε τι το άρρωστο και παράταιρο στρέφεται ενάντια στη φύση, ενάντια στην ίδια τη φύση του. Τι πιο άρρωστο απο ένα παχύσαρκο σώμα, αλλά και τι πιο άρρωστο από ένα βουτηγμένο στα αναβολικά σώμα, τι πιο άρρωστο απο ένα σώμα που καταναλώνει ψόφια σώματα ζώων και μεταλλαγμένες τροφές, τι πιο άρρωστο από έναν οργανισμό εθισμένο στο αλκοόλ και τη νικοτίνη, τι πιο άρρωστο από ένα σώμα μέσα στα ναρκωτικά. Τι πιο άρρωστο από έναν νου πηγμένο στα μεσημερινάδικα και την τηλεόραση, τι πιο άρρωστο από μια σκέψη μη παραγωγική, μια σκέψη με παρωπίδες, τι πιο άρρωστο από μια σχέση βασισμένη στο εφήμερο.

Μερικές καθαρά προσωπικές σκέψεις και προβληματισμοί που έχουν να κάνουν άμεσα με την παρακμή του δυτικού ανθρώπου και τον τρόπο ζωής που εχει οδηγήσει τον άνθρωπο στην ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέσω της ύλης, της ιδιοκτησίας και του εφήμερου. Στην εποχή που διανύουμε τα σώματα εκατομμυρίων ανθρώπων καθημερινά σαπίζουν και η πνευματική κατάπτωση δεν έχει προηγούμενο...

Και εμείς; Αν θέλουμε να εκφράζουμε το υγιές, ακριβώς όπως οι ιδέες μας, οφείλουμε να σταθούμε απέναντι στον σύγχρονο τρόπο ζωής μέσα από τον δικό μας τρόπο ζωής, να ψάχνουμε γύρω μας για το υγιές σε ό,τι και αν κάνουμε, να είμαστε από μόνοι μας ένα φωτεινό μονοπάτι για τους γύρω μας. Μα κυρίως ένα υγιές πρότυπο πνευματικό και σωματικό, πρώτα απ' όλα γιατί το χρωστάμε στον εαυτό μας. Ο καπιταλισμός σήμερα υπάρχει και θα συνεχίζει να επιβιώνει σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Όμως ο καθένας από εμάς μπορεί να αποποιηθεί το υλικό που πρεσβεύει και τη νοοτροπία που πηγάζει από αυτό και έχει γνώμονα μόνο το κέρδος και την οικονομική εκμετάλλευση. Μπορεί να είναι αυτάρκης, ουσιαστικά αυτόνομος αλλά και ολιγαρκής. Να καλλιεργεί το πνεύμα του αλλά και το σώμα του, να ψάχνει την ποιότητα και την υγεία σε όλα όσα κάνει, να δημιουργεί και όχι να καταστρέφει, να συνομιλεί και όχι να φθονεί, να αποζητά καθημερινά την αυτοβελτίωση ως απαράβατο κανόνα της ζωής και της εξέλιξης. Να σέβεται τη φύση, να λαμβάνει με ευγνωμοσύνη τα αγαθά που του προσφέρει και όχι να την εκμεταλλεύεται αλόγιστα. Να εξελίσσεται διαρκώς και να είναι σαν τα ορμητικά καθαρά νερά ενός ποταμού, που συνεχώς μετακινούνται με ορμή μεταφέροντας μέσα τους τεράστια δύναμη, που αν επιχειρήσεις να τα σταματήσεις θα σε παρασύρουν μαζί τους γκρεμίζοντάς σε, και όχι σαν τα βρώμικα λιμνάζοντα νερά ενός βάλτου.

Η έκπτωση αξιών, ιδεών και προτύπων, η στροφή και η αναζήτηση της ευτυχίας στα υλικά αγαθά, η ασύδοτη εκμετάλλευση της φύσης και η ανάδειξη του χρήματος σαν θεό, είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούσε να κάνει ο ανθρώπος στην ίδια του την ύπαρξη. Από τη στιγμή που σταμάτησε να εκτιμά την ολότητα της φύσης, έπαψε να εκτιμά τον ίδιο του τον εαυτό.

Γ. Πέτρου