Το χειμώνα του 1995, όταν ήμουν 19 χρονών, εργαζόμουν στην εταιρεία Dakota Mechanical. Χτίζαμε σφαγεία κυρίως στην Αϊόβα. Η πολιτεία της Αϊόβα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός χοιρινού κρέατος στη χώρα. Την περίοδο που εργαζόμουν σε αυτή την απαίσια επιχείρηση υπήρχαν 27 σφαγεία μόνο για γουρούνια. Βοήθησα στην κατασκευή του εργοστασίου IBP στο Logansport της Ιντιάνα. Ήταν μια εντελώς νέα μονάδα. Δεν είδα ποτέ να δολοφονείται ζώο στους 9 και πλέον μήνες που δούλευα στο Logansport, αλλά δεν ήταν δύσκολο για εμένα να καταλάβω τι κάνουν αυτά τα μηχανήματα όταν είναι σε λειτουργία. Στην αρχή ήμουν χειριστής ενός περονοφόρου οχήματος, αλλά στη συνέχεια εργάστηκα ως μαθητευόμενος υδραυλικός. Μετά το πέρας των εργασιών, σταματήσαμε να δουλεύουμε για τρεις μήνες. Όμως σύντομα με κάλεσαν για την επόμενη δουλειά. Αυτή που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή μου. Ήταν μια μικρότερη δουλειά. Επρόκειτο να χτίσουμε μια προέκταση του ορόφου ενός σφαγείου στο εργοστάσιο IBP στην πόλη Perry της Αϊόβα. Σε αυτό το υπό πλήρη λειτουργία σφαγείο είδα τους πιο φρικτούς φόνους που θα μπορούσε κανείς να δει. Επειδή ήταν παλιά εγκατάσταση, μας καλούσαν διαρκώς για να κάνουμε συντήρηση σε όλη τη μονάδα. Από το μαντρί μέχρι το σφαγείο, κατά τη διάρκεια των 5 μηνών ήμουν συνένοχος και συνεργός σε όλα. Όταν ξεκίνησα, οι μυρωδιές, το θέαμα και οι ήχοι ήταν καταθλιπτικοί.
Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου, “Αυτό είναι το φαγητό σου, μην αηδιάζεις”. Μέσα σε 6 έως 8 εβδομάδες ένιωσα ψυχικά νεκρός. Για 12 ώρες, μερικές φορές 15, δούλευα μέσα στο αίμα. Όπως τις 3 ημέρες που δούλευα στις υδραυλικές εγκαταστάσεις έχοντας γδαρμένα γουρούνια να με κοιτάζουν. Ή όπως την περίοδο που έπρεπε να χειρίζομαι το περονοφόρο ακριβώς δίπλα από σωρούς ”ελαττωματικών” γουρουνιών που ήταν ”ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση”. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο τα είχαν στοιβάζει και τα είχαν αφήσει εκτεθειμένα στο κρύο μέχρι να πεθάνουν. Από όλες τις φρικαλεότητες που έχω βιώσει, αυτός ο σωρός νεκρών ζώων στοιχειώνει ακόμα την ψυχή μου. Στη συνέχεια ήρθε η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου. Μαζεύαμε τα εργαλεία μας και καθαρίζαμε, όταν ένα γουρούνι που είχε υποστεί ηλεκτροσόκ και είχε κρεμαστεί ανάποδα για να αιμορραγήσει μέχρι θανάτου ξύπνησε, άρχισε να έχει σπασμούς και έπεσε από το τσιγκέλι. Άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου και των υπολοίπων εργατών. Τρεις εργαζόμενοι του IBP άρχισαν να το κυνηγούν.
Ένας με ένα μεταλλικό σωλήνα και δύο με ρόπαλα του μπέιζμπολ. Άρχισαν να χτυπούν το γουρούνι μέχρι θανάτου. Γύρισα το κεφάλι μου για να μη βλέπω όπως νόμιζα ότι θα έκανε οποιοσδήποτε… αλλά έκανα λάθος. Όπως αποδείχθηκε, ήμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους συναδέλφους μου. Καθώς άκουγα τις κραυγές του ζώου μόλις 30 μέτρα πίσω μου, είδα τους συναδέλφους μου να πανηγυρίζουν και να ζητωκραυγάζουν, να εκστασιάζονται κάθε φορά που ακουγόταν ένας γδούπος, να γελούν και να γιορτάζουν με το βίαιο θάνατο ενός αισθανόμενου όντος. Εκείνη τη νύχτα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, έτρεχαν συνέχεια οι εικόνες αυτές στο μυαλό μου. Αηδίασα με τον εαυτό μου. Αηδίασα με την ανθρωπότητα. Σταμάτησα να τρώω κρέας. Λίγες μέρες αργότερα ο εργοδότης μου με πλησίασε και με ρώτησε αν χρειάζομαι να μου δανείσει χρήματα. Είπα, “Οχι, γιατί ρωτάτε;” Είπε ότι είχε παρατηρήσει ότι έτρωγα μόνο φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα και νόμιζε ότι δεν είχα χρήματα. Του είπα ότι δεν ήμουν άφραγκος και ότι ήμουν απλά σταμάτησα να τρώω κρέας. Άρχισε να με κοροϊδεύει και να με αποκαλεί ”άνθρωπο των σπηλαίων”. Παραιτήθηκα επί τόπου.
Γύρισα σπίτι μου και ξεκίνησα να διαβάζω για τα Δικαιώματα των Ζώων. Έγινα βίγκαν και άρχισα να συμμετέχω ενεργά σε μια τοπική συλλογικότητα. Για χρόνια συζητούσα με ανθρώπους. Δούλεψα σε καταφύγια ζώων και έσωζα ζώα όποτε μπορούσα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι ό,τι έχω κάνει ή θα κάνω για λογαριασμό της Μητέρας Γης και των ζώων της είναι αρκετά. Οι μηχανές που κατασκεύασα το 1996 εξακολουθούν να δολοφονούν, ακόμα και τώρα που γράφω. Αισθάνομαι ένοχος και ντρέπομαι γι’ αυτό. Αλλά αυτό επίσης με κάνει και πιο δυνατό. Τίποτα δε θα με κάνει να ξεχάσω τα δεινά του εκτροφείου ζώων αποκαλούμενης ελεύθερης βοσκής, η οποία είναι εξίσου άρρωστη, λάθος, περιττή και αδικαιολόγητη.Σε όλες τις επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τα ζώα, ο κύκλος της κακοποίησης θα κλείσει με τον θύτη (άνθρωπο) να γίνεται θύμα της δικής του αλαζονείας. Για παράδειγμα, ο παππούς μου ήταν εκτροφέας γουρουνιών και δεν τον γνώρισα ποτέ. Πέθανε τη χρονιά που γεννήθηκα, αφού η αμμωνία από τις ακαθαρσίες των γουρουνιών κατέστρεψε τους πνεύμονές του. Οι ίδιες ακαθαρσίες από γειτονικά εκτροφεία γουρουνιών στη δεκαετία του 70 δηλητηρίασαν τα υπόγεια ύδατα, επιτρέποντας σε υψηλά επίπεδα ραδίου να μολύνουν το πόσιμο νερό. Ακόμα και σήμερα, σε ορισμένες περιοχές του Midwest, θα πρέπει να υπογράψεις υπεύθυνη δήλωση ότι γνωρίζεις ότι το πόσιμο νερό είναι επικίνδυνο για την υγεία σου και ότι δεν έχεις πρόβλημα με αυτό για να σε συνδέσουν στο δίκτυο ύδρευσης.Το είπα και πριν, αλλά αξίζει να το επαναλάβω. Αυτές οι βιομηχανίες θανάτου είναι τρομοκράτες για τα ζώα και τη Γη. Όχι εκείνοι που αγωνίζονται εναντίον τους.
Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου, “Αυτό είναι το φαγητό σου, μην αηδιάζεις”. Μέσα σε 6 έως 8 εβδομάδες ένιωσα ψυχικά νεκρός. Για 12 ώρες, μερικές φορές 15, δούλευα μέσα στο αίμα. Όπως τις 3 ημέρες που δούλευα στις υδραυλικές εγκαταστάσεις έχοντας γδαρμένα γουρούνια να με κοιτάζουν. Ή όπως την περίοδο που έπρεπε να χειρίζομαι το περονοφόρο ακριβώς δίπλα από σωρούς ”ελαττωματικών” γουρουνιών που ήταν ”ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση”. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο τα είχαν στοιβάζει και τα είχαν αφήσει εκτεθειμένα στο κρύο μέχρι να πεθάνουν. Από όλες τις φρικαλεότητες που έχω βιώσει, αυτός ο σωρός νεκρών ζώων στοιχειώνει ακόμα την ψυχή μου. Στη συνέχεια ήρθε η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου. Μαζεύαμε τα εργαλεία μας και καθαρίζαμε, όταν ένα γουρούνι που είχε υποστεί ηλεκτροσόκ και είχε κρεμαστεί ανάποδα για να αιμορραγήσει μέχρι θανάτου ξύπνησε, άρχισε να έχει σπασμούς και έπεσε από το τσιγκέλι. Άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου και των υπολοίπων εργατών. Τρεις εργαζόμενοι του IBP άρχισαν να το κυνηγούν.
Ένας με ένα μεταλλικό σωλήνα και δύο με ρόπαλα του μπέιζμπολ. Άρχισαν να χτυπούν το γουρούνι μέχρι θανάτου. Γύρισα το κεφάλι μου για να μη βλέπω όπως νόμιζα ότι θα έκανε οποιοσδήποτε… αλλά έκανα λάθος. Όπως αποδείχθηκε, ήμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους συναδέλφους μου. Καθώς άκουγα τις κραυγές του ζώου μόλις 30 μέτρα πίσω μου, είδα τους συναδέλφους μου να πανηγυρίζουν και να ζητωκραυγάζουν, να εκστασιάζονται κάθε φορά που ακουγόταν ένας γδούπος, να γελούν και να γιορτάζουν με το βίαιο θάνατο ενός αισθανόμενου όντος. Εκείνη τη νύχτα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, έτρεχαν συνέχεια οι εικόνες αυτές στο μυαλό μου. Αηδίασα με τον εαυτό μου. Αηδίασα με την ανθρωπότητα. Σταμάτησα να τρώω κρέας. Λίγες μέρες αργότερα ο εργοδότης μου με πλησίασε και με ρώτησε αν χρειάζομαι να μου δανείσει χρήματα. Είπα, “Οχι, γιατί ρωτάτε;” Είπε ότι είχε παρατηρήσει ότι έτρωγα μόνο φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα και νόμιζε ότι δεν είχα χρήματα. Του είπα ότι δεν ήμουν άφραγκος και ότι ήμουν απλά σταμάτησα να τρώω κρέας. Άρχισε να με κοροϊδεύει και να με αποκαλεί ”άνθρωπο των σπηλαίων”. Παραιτήθηκα επί τόπου.
Γύρισα σπίτι μου και ξεκίνησα να διαβάζω για τα Δικαιώματα των Ζώων. Έγινα βίγκαν και άρχισα να συμμετέχω ενεργά σε μια τοπική συλλογικότητα. Για χρόνια συζητούσα με ανθρώπους. Δούλεψα σε καταφύγια ζώων και έσωζα ζώα όποτε μπορούσα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι ό,τι έχω κάνει ή θα κάνω για λογαριασμό της Μητέρας Γης και των ζώων της είναι αρκετά. Οι μηχανές που κατασκεύασα το 1996 εξακολουθούν να δολοφονούν, ακόμα και τώρα που γράφω. Αισθάνομαι ένοχος και ντρέπομαι γι’ αυτό. Αλλά αυτό επίσης με κάνει και πιο δυνατό. Τίποτα δε θα με κάνει να ξεχάσω τα δεινά του εκτροφείου ζώων αποκαλούμενης ελεύθερης βοσκής, η οποία είναι εξίσου άρρωστη, λάθος, περιττή και αδικαιολόγητη.Σε όλες τις επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τα ζώα, ο κύκλος της κακοποίησης θα κλείσει με τον θύτη (άνθρωπο) να γίνεται θύμα της δικής του αλαζονείας. Για παράδειγμα, ο παππούς μου ήταν εκτροφέας γουρουνιών και δεν τον γνώρισα ποτέ. Πέθανε τη χρονιά που γεννήθηκα, αφού η αμμωνία από τις ακαθαρσίες των γουρουνιών κατέστρεψε τους πνεύμονές του. Οι ίδιες ακαθαρσίες από γειτονικά εκτροφεία γουρουνιών στη δεκαετία του 70 δηλητηρίασαν τα υπόγεια ύδατα, επιτρέποντας σε υψηλά επίπεδα ραδίου να μολύνουν το πόσιμο νερό. Ακόμα και σήμερα, σε ορισμένες περιοχές του Midwest, θα πρέπει να υπογράψεις υπεύθυνη δήλωση ότι γνωρίζεις ότι το πόσιμο νερό είναι επικίνδυνο για την υγεία σου και ότι δεν έχεις πρόβλημα με αυτό για να σε συνδέσουν στο δίκτυο ύδρευσης.Το είπα και πριν, αλλά αξίζει να το επαναλάβω. Αυτές οι βιομηχανίες θανάτου είναι τρομοκράτες για τα ζώα και τη Γη. Όχι εκείνοι που αγωνίζονται εναντίον τους.
(συνεχίζεται)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου