…Ό,τι πρέπει, να μοιράσουμε τις ευθύνες για την κατάντια του τόπου. Όπου τόπος, εννοώ όλο αυτό το γεωγραφικό σύμπλεγμα που λέγεται Ελλάς και το περιεχόμενό του. Τους ανθρώπους και την κοινωνία που απαρτίζουν. Δεν θα πάρω κανένα μερίδιο ευθύνης για την οικονομική κατάρρευση. Πρωτίστως, δεν θα το πάρω με το πρόσχημα ό,τι πολλοί άλλοι το έπραξαν. Το γεγονός ό,τι μερικά γαϊδούρια που τρέφονται από τους τηλεοπτικούς αχυρώνες αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα, την πραγματικότητα του νεοφιλελευθερισμού, τις αναλύσεις Σαμαρά, τις «υπερπροσπάθειες» του Κουβέλη και την εθνική ενότητα του παχύδερμου Βενιζέλου, δεν με υποχρεώνει να τους ακολουθήσω.
Άλλωστε δεν τους ακολούθησα και στην κάλπη αλλά τούτο είναι άλλο δακρύβρεχτο κεφάλαιο της πολιτικής ζωής.
Βλέπω και μία political correct αριστερά να γελά σα μαλακισμένο. Σαν κωλόπαιδο που βλέπει ό,τι θα την βγάλει λάδι ό,τι κι αν συμβεί. Νομίζουν κι αυτοί ότι έχουν λαϊκό μέρισμα και κοιτάζουν τις γυαλάδες στις καρέκλες των ψηλών εδράνων. Όσο δεν πείθομαι όμως από την εθνοκτόνα, προδοτική δεξιά των καπιταλιστών και την μεγάλη σύμπραξη με τους σοσιαλιστές του κώλου και τους αριστερούς κλόουν της «δημάρ», άλλο τόσο δεν πείθομαι από τους μαρξιστές, εφήμερους σοσιαλιστές και μοδάτους αντιφασίστες που αρθρώνουν πολιτικό λόγο μέσα από ποικίλα «αντί». «Έτσι αυτοί, αντί εμείς»! Ένα πολιτικό πρόγραμμα που δεν διαμορφώνεται a priori αλλά πάντα με εθνικό κομπλεξισμό και έναν σιχαμένο υπερασπιστικό λόγο που κάνει ακόμη και τον υπερασπιζόμενο να ξερνά. Με τις δε αντιφασιστικές μπούρδες, βγαλμένες από τα βάθη δεκαετιών, εκτόξευσαν την Χρυσή Αυγή σε διψήφια ποσοστά και συνεχίζουν σταθερά.
Λες και δεν ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια εκεί μέσα. Σαράντα χρόνια τους ψηφίζει ο λαός στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Και κάθε φορά αλλάζουνε και αλλάζουνε και αλλάζουνε και αλλάζουνε. Και πάλι τους ψηφίζει η αφελής μπουρζουαζία και τους δυναμώνει. Και τους γιγαντώνει πολιτικά για να έχουν κάθε δικαίωμα να μοιράσουν τις ευθύνες ισόποσα. Και να φταίει εξίσου το κεφάλαιο με τον λαό. Ο εργάτης με τον βιομήχανο και ο μικροαστός με τον πολιτικό.
Σχεδόν όλοι βολεύονται τελικά στην Ελλάδα του σήμερα. Ας δούμε την αλήθεια. Ο μικρομεσαίος με τον τσεκουρωμένο μισθό, μικρότερο σπίτι και τα μισά αμάξια στην οικογένεια. Ο συνταξιούχος με την θλιβερή σύνταξη, λιγότερα χάπια για την υγειά του και περικοπές στα εγγόνια. Ο άνεργος με το ταμείο του, λιγότερους πρωινούς καφέδες, φθηνότερο αλκοόλ και τσιγάρα. Οι κεφαλαιοκράτες βολεύονται κι αυτοί σαν τους υπόλοιπους. Περισσότερα κέρδη, λιγότερη γκρίνια και το μακρύ χέρι του καπιταλισμού φτάνει πλέον βαθιά στις κυβερνήσεις.
Ξαναδιαβάζω το κείμενο. «Δε γαμιέται», σκέφτομαι. «Έτσι θα είναι». Ευτυχώς όμως υπάρχουν καθρέφτες διάσπαρτοι κι αλλάζω γνώμη. Όποτε περνώ μπροστά από κάποιον, κοιτάζω και μουρμουράω «δεν πείθομαι ρε μαλάκες»…
Άλλωστε δεν τους ακολούθησα και στην κάλπη αλλά τούτο είναι άλλο δακρύβρεχτο κεφάλαιο της πολιτικής ζωής.
Βλέπω και μία political correct αριστερά να γελά σα μαλακισμένο. Σαν κωλόπαιδο που βλέπει ό,τι θα την βγάλει λάδι ό,τι κι αν συμβεί. Νομίζουν κι αυτοί ότι έχουν λαϊκό μέρισμα και κοιτάζουν τις γυαλάδες στις καρέκλες των ψηλών εδράνων. Όσο δεν πείθομαι όμως από την εθνοκτόνα, προδοτική δεξιά των καπιταλιστών και την μεγάλη σύμπραξη με τους σοσιαλιστές του κώλου και τους αριστερούς κλόουν της «δημάρ», άλλο τόσο δεν πείθομαι από τους μαρξιστές, εφήμερους σοσιαλιστές και μοδάτους αντιφασίστες που αρθρώνουν πολιτικό λόγο μέσα από ποικίλα «αντί». «Έτσι αυτοί, αντί εμείς»! Ένα πολιτικό πρόγραμμα που δεν διαμορφώνεται a priori αλλά πάντα με εθνικό κομπλεξισμό και έναν σιχαμένο υπερασπιστικό λόγο που κάνει ακόμη και τον υπερασπιζόμενο να ξερνά. Με τις δε αντιφασιστικές μπούρδες, βγαλμένες από τα βάθη δεκαετιών, εκτόξευσαν την Χρυσή Αυγή σε διψήφια ποσοστά και συνεχίζουν σταθερά.
Λες και δεν ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια εκεί μέσα. Σαράντα χρόνια τους ψηφίζει ο λαός στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Και κάθε φορά αλλάζουνε και αλλάζουνε και αλλάζουνε και αλλάζουνε. Και πάλι τους ψηφίζει η αφελής μπουρζουαζία και τους δυναμώνει. Και τους γιγαντώνει πολιτικά για να έχουν κάθε δικαίωμα να μοιράσουν τις ευθύνες ισόποσα. Και να φταίει εξίσου το κεφάλαιο με τον λαό. Ο εργάτης με τον βιομήχανο και ο μικροαστός με τον πολιτικό.
Σχεδόν όλοι βολεύονται τελικά στην Ελλάδα του σήμερα. Ας δούμε την αλήθεια. Ο μικρομεσαίος με τον τσεκουρωμένο μισθό, μικρότερο σπίτι και τα μισά αμάξια στην οικογένεια. Ο συνταξιούχος με την θλιβερή σύνταξη, λιγότερα χάπια για την υγειά του και περικοπές στα εγγόνια. Ο άνεργος με το ταμείο του, λιγότερους πρωινούς καφέδες, φθηνότερο αλκοόλ και τσιγάρα. Οι κεφαλαιοκράτες βολεύονται κι αυτοί σαν τους υπόλοιπους. Περισσότερα κέρδη, λιγότερη γκρίνια και το μακρύ χέρι του καπιταλισμού φτάνει πλέον βαθιά στις κυβερνήσεις.
Ξαναδιαβάζω το κείμενο. «Δε γαμιέται», σκέφτομαι. «Έτσι θα είναι». Ευτυχώς όμως υπάρχουν καθρέφτες διάσπαρτοι κι αλλάζω γνώμη. Όποτε περνώ μπροστά από κάποιον, κοιτάζω και μουρμουράω «δεν πείθομαι ρε μαλάκες»…
Μαύρο Μελάνι
πηγή: Terra Incognita