Ο κλασσικός φασισμός και ο κλασσικός αναρχισμός αποτελούν φιλοσοφικά συγγενικά ρεύματα με μια μακρόχρονη ιστορία εναντιώσεων και πάλης του ενός με το άλλο. Και οι δύο σχηματίστηκαν από πρώην μαρξιστές που εξοπλίστηκαν με τη μαχητικότητα και το συνδικαλισμό, που συμπλέχτηκαν με τα οράματα μιας φυσικής τάξης. Η αρχική και σημαντική διαφορά μεταξύ των φασιστών και των αναρχικών έγκειται στο θέμα του κράτους και του πώς αντιμετωπίζουν το σύστημα των εξουσιών που απορρέουν από αυτό... Οι πρώτοι βλέπουν το κράτος σαν μια απόλυτη αρχή, κυρίαρχο δομικό στοιχείο σε μια κατακόρυφη ιεραρχικά πυραμίδα, ενώ οι δεύτεροι ως προβληματικό από τη φύση του. Σε αντίθεση με τους αναρχικούς, οι φασίστες εμφανίζονται πολύ πιο έντρομοι μπροστά στον "Μαύρο Κύκνο" ("Black Swan") και την ερμηνεία του. Η θεωρία του "Μαύρου Κύκνου" αποτελεί μια προσπάθεια να εξηγηθούν σπάνια και απροσδόκητα γεγονότα μεγάλης ακτινοβολίας που οδηγούνται από τις πιθανότητες και την τύχη και αμέσως πλαστογραφούν την επαγωγική λογική, αλλάζοντας τα μέχρι τώρα δεδομένα. Ο "Μαύρος Κύκνος" είναι λίγο πολύ μια μεταφορά για να παρουσιάσει τους
τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι στηρίζονται στους "εμπειρογνώμονες" ή τους "διανοούμενους" για να προβλέψουν το υπολογισμένο μέλλον βασισμένο
σε ιστορική πληροφορία - όταν στην πραγματικότητα οι εμπειρογνώμονες και οι διανοούμενοι είναι ανίδεοι ως προς αυτό που θα έρθει.
Το γεγονός του "Μαύρου Κύκνου" είναι εξ' ολοκλήρου απρόβλεπτο και ακόμα φαίνεται εξηγήσιμο αναδρομικά - όλα είναι πάντοτε προφανή έπειτα από το γεγονός. Παραδείγματα "Μαύρων Κύκνων" εξηγούν τη γένεση των θρησκειών, την άνοδο νέων πολιτικών δυνάμεων, τη συντριβή των χρηματιστηρίων, μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις, πράγματα που ανακαλύπτονται όπως η χρήση του υπολογιστή, καταρρεύσεις κυβερνήσεων, και ούτω καθεξής. Σε αντίθεση με τη φασιστική πεποίθηση, η ιστορία του κόσμου έχει οδηγηθεί από μια μικρή χούφτα τυχαίων, απρόβλεπτων, και καταστροφικών "Μαύρων Κύκνων". Πρέπει να σημειωθεί ότι ο "Μαύρος Κύκνος" μπορεί να εκλειφθεί τόσο ως θετικός όσο και ως αρνητικός, αυτό εξαρτάται από τις περιστάσεις. Για να είμαστε δίκαιοι, οι περισσότερες από τις σύγχρονες κινήσεις αναρχικών φοβούνται τον "Μαύρο Κύκνο" επίσης. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι ακολουθούν τους λογικούς, ειλικρινείς και πραγματικούς υπολογισμούς, όταν στην τωρινότητα ακολουθούν μια πεποίθηση βεβαιότητας βασισμένη στην ύστερη γνώση και τους αμφίβολους προαγγέλους.
Με άλλα λόγια οι περισσότεροι αναρχικοί προγραμματίζουν το μέλλον των "Άσπρων Κύκνων". Οι διάφοροι αναρχικοί διανοούμενοι προκρίνουν μια αλήθεια ενός συμπεράσματος που προσφέρει ένα όραμα του πώς θα ήθελαν η αναρχία τους να είναι. Και αυτό το συμπέρασμα φαντάζει τόσο εύθραυστο. Αρκεί μονάχα ένα μαύρο πουλί να έρθει και να ανατρέψει όλα. Ο χαρακτήρας του "Μαύρου Κύκνου" της αναρχίας είναι τόσο σοκαριστικός, τόσο συγκλονιστικός, και πάρα πολύ μη συστηματικός, ακόμα και για τους αναρχικούς. Αν μη τι άλλο, για να αισθάνεσαι αναρχικός, αναγνωρίζεις ότι η αναρχία είναι τόσο ατίθαση, τόσο απρόβλεπτη, και τόσο αυθεντική ώστε να αναστατωθεί με τη δημιουργία ενός μεγάλου εδάφους που να τροφοδοτεί την ύπαρξη Μαύρων Κύκνων. Οπωσδήποτε οι αναρχικοί δεν μπορούν να προβλέπουν ποια θα είναι η μελλοντική δραστηριότητα της αναρχίας. Θα έμοιαζε όμως λογικό και φυσικό για μένα ότι το να είσαι αναρχικός σημαίνει ότι μπορείς να σκέφτεσαι και να επιτρέπεις στους άλλους να σκέφτονται με έναν τρόπο που να προκαλεί την έκπληξη, και μάλιστα να προκαλεί την περίεργη, απρόσμενη έκπληξη. Ο φασίστας από την άλλη, προσπαθεί να συμβιβαστεί με την τυχαιότητα στον κόσμο. Καταφεύγει στις πιο ακραίες λύσεις για να αποτρέψει τον αναπόφευκτο και ασταμάτητο Μαύρο Κύκνο. Είναι υπερσυντηρητικός απέναντι στον αρνητικό Μαύρο Κύκνο και παραμένει επίσης εχθρικός ως προς τον θετικό Μαύρο Κύκνο. Για παράδειγμα, προσκολλάται στις κρατικές αρχές ως απαραίτητο εργαλείο για την επιβίωση, ακόμα και όταν ένα αποτυχημένο μοντέλο εθνοκράτους επιτρέπει νέα συστήματα - εχθρικά προς αυτόν - να εμφανίζονται και να αναπτύσσονται.
Όταν κανείς μελετά την ιστορία του μοντέρνου κράτους, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει την κεντρικοποίηση της εξουσίας και της λήψης αποφάσεων σε ιεραρχικές πυραμίδες από πάνω προς τα κάτω, κάτι που αποδεδειγμένα λειτουργεί προς όφελος του "self-serving ηγέτη", του οποίου οι αποφάσεις είναι τόσο εύθραυστες επειδή εκείνοι που πραγματικά ελέγχουν το κράτος εργάζονται μέσα σε ένα δικό τους ξεχωριστό πλαίσιο για να διατηρήσουν επιρροή και δύναμη. Το κράτος είναι στην πραγματικότητα μια αδύναμη κατασκευή και ανίκανη να επιτρέψει στα μέλη της να καταστραφούν ή να αναπτυχθούν - αναδημιουργηθούν, με τον τρόπο που βλέπουμε κάτι τέτοιο στη φύση (βιολογική εξέλιξη, ανθρώπινο σώμα). Και η εσωτερική "καταστροφή" αποτελεί ένα αναγκαίο συστατικό στην ανάπτυξη ενός ισχυρού, συνεχώς μεταβαλλόμενου, ζωντανού και δυναμικού φυσικού συστήματος που λειτουργεί πέρα από τον συμβατικό χαρακτήρα του κράτους και τους περιορισμούς του. Ακριβώς όπως η αναρχία δημιουργεί και παράγει νέους τρόπους ανθρώπινης δυναμικής δυνατότητας, έτσι κάνει και αυτό, κρατώντας μακρυά τους αδύναμους οργανισμούς, σε μια ιδιαίτερα σημαντική διεργασία. Στο φόβο του αρνητικού Μαύρου Κύκνου, οι φασίστες προτιμούν να "διώξουν" τις αδυναμίες με το να χρησιμοποιούν το κράτος και την κοινωνία για να λιμοκτονήσουν στην ουσία τη δεύτερη, κατασκευάζοντας στο όνομα της συστημικής κυριαρχίας ένα τερατούργημα απέναντι στην αυτοοργάνωση και τον αυθορμητισμό της ανθρώπινης φύσης και ύπαρξης.
(συνεχίζεται...)