Ανήμερα μιας ακόμα επετείου από τις πολλές που μας προσφέρει απλόχερα η ταραγμένη Ελληνική Ιστορία, της "επίσημης αγαπημένης" της εν Ελλάδι άκρας δεξιάς και ενός μεγάλου μέρους των Εθνικιστών της χώρας. Στο μικρό αυτό άρθρο δε θα ήθελα να σταθώ στα πεπραγμένα του καθεστώτος της Επταετίας, αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά και θα καταγραφούν επίσημα από τους ιστορικούς του παρόντος και του μέλλοντος, όμως θα ήθελα να αναπτύξω τις σκέψεις μου πάνω κυρίως στη σημειολογία της δικτατορίας στη νοοτροπία και εν τέλει στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων.
Είναι γεγονός ότι η Χούντα υπήρξε κάτι ιδιαίτερο για το φαινόμενο "δικτατορία", μην επιχειρώντας για παράδειγμα να κατασκευάσει ένα ιδεολογικό περίγραμμα της πολιτικής της (αν και αυτό επιχειρήθηκε αρκετές φορές), όπως επίσης και μην χρησιμοποιώντας ένα μαζικό κόμμα ώστε να επιδιώξει την συγκεντρωτικότητα της αποδοχής της κοινωνικής και λαϊκής βάσης σε αυτό. Άλλωστε, ευρεία λαϊκή αποδοχή και υποστήριξη από την πλευρά της κοινωνίας δεν είχε έτσι κι αλλιώς ποτέ. Αν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την Χούντα "ιδεολογικά" και "πολιτικά", θα λέγαμε σίγουρα ότι δεν επρόκειτο για ένα τυπικά φασιστικό ή εθνικοσοσοσιαλιστικό καθεστώς, όπως τα είχαμε συνηθίσει σε άλλες χώρες και σε άλλες εποχές. Υπήρξε πάντως μια στρατιωτική δικτατορία βασισμένη στην
αντικομμουνιστική ρητορεία και την στενή σχέση με τον αντιδραστικό κλήρο. Όμως, όπως κάθε δικτατορία, έτσι και εκείνη, ήταν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που στηριζόταν στην αποδοχή του ηγέτη - λοχία στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάτι που γινόταν και πιο επικίνδυνο διότι δεν είχαμε να κάνουμε με κάποιους ιδεολόγους - θεωρητικούς, αλλά με καραβανάδες που την είδαν πολιτικοί, και που με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο (sic), επιχείρησαν να επιβάλλουν ένα αυταρχικό συντηρητικό πρότυπο.
Στοιχεία που χρησιμοποιεί κάθε δικτατορικό καθεστώς, όπως η επιβολή, η κίτρινη και μαύρη προπαγάνδα, οι διώξεις, οι απαγορεύσεις και η καταστολή, η δημιουργία φόβου στους πολίτες, είχαν και εδώ την τιμητική τους. Στην ουσία την περίοδο αυτή επιβιώνει ο διχασμός στην ελληνική κοινωνία, που τον είδαμε και κατά την περίοδο του Εμφυλίου, με το τιμόνι της χώρας να έχει για ακόμα μια φορά πατριδοκάπηλο τιμονιέρη.
Το πιο σημαντικό όμως σημείο, στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι ότι παρά το γεγονός οτι σήμερα δε μιλούμε για αυτό τον τύπο δικτατορίας (το φαινόμενο "μεταπολιτευτική δημοκρατία" αποτελεί ένα μεγάλο θέμα το οποίο δε θα αναλυθεί εδώ), εντούτοις πολλά από τα στοιχεία στα οποία επένδυσε το τότε καθεστώς υπάρχουν ριζωμένα στη νοοτροπία του νεοέλληνα, ο οποίος μάλλον μοιάζει με μια οντότητα σε καταστολή, παρά με μια δυναμική μονάδα. Κοινώς, το προφίλ του μέσου Έλληνα συγκεντρώνεται γύρω από τη φυσιογνωμία ενός φοβικού συντηρητικού οικογενειάρχη, με σύνδρομα που έχουν να κάνουν με την ανασφάλεια που νιώθει και την όχι απλά αποδοχή, αλλά ανάγκη εξουσιασμού του από τους "συνταγματάρχες" της τωρινής πολιτικής κατάστασης. Το σύνθημα "πού σαι Γιώργη Παπαδόπουλε" αποτελεί μεταξύ σοβαρού και αστείου την "ελαφρο-λαϊκή" αποδοχή ενός μονάρχη, ο οποίος, επειδή ζούμε σήμερα μέσα στα σκατά, μοιάζει αποχαρακτηρισμένος στη συνείδηση του Έλληνα, και δη του νέου, που δεν έχει ζήσει μοναρχία.
Είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιείς ως ιδεατή λύση στο σημερινό δημοκρατικό καθεστώς τη δικτατορία, όμως στην ουσία πρόκειται για ακριβώς τις ίδιες πρακτικές, το μόνο που διαφέρει είναι το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό και οι ισορροπίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Όσοι θεωρούν ότι αν αυτή τη στιγμή υπήρχε ένας Παπαδόπουλος, θα άλλαζε η σημερινή κατάσταση, είναι βαθιά γελασμένοι ή απλά φετιχιστές. Έχουμε αρκετές φορές μέσα από τη σελίδα μας εστιάσει στο πού βρίσκεται σήμερα το πρόβλημα, και αυτό έχει να κάνει με τη σχέση κράτους και πολίτη, που διαμορφώνεται ως εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, είτε πρόκειται για 300 είτε για 1 διαχειριστή αυτής της εξουσίας. Επομένως για κάθε ελεύθερη προσωπικότητα η δικτατορία όχι μονάχα αποτελεί κατάσταση μη αποδεκτή και απεχθή, αλλά απόλυτα συγκρουσιακή με τη φυσιολογικότητα. Στο δρόμο για τη συνειδητοποίηση κάθε πολίτη ότι μπορεί να αυτοοργανωθεί, στο δρόμο της απονομιμοποίησης του σημερινού καθεστώτος, δε χωρούν συγκρίσεις και καμία δήθεν αχτίδα φωτός από συνταγματάρχες και γενικά νοσταλγούς ανελεύθερων πολιτικών συστημάτων. Όλοι αυτοί πρέπει να βρουν το λαό αποφασισμένο και πάντα απέναντι στη ματαιοδοξία τους.
* Πολλοί είναι εκείνοι που θα μας χαρακτηρίσουν συμπλέοντες με την "Αριστερά", τους αντιφασίστες, τους κομμουνιστοληστές κλπ. Είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για το κατάντημα του χώρου τους και κυρίως για το τι ανθρώπους παράγουν με το πρότυπο που προβάλλουν. Η όποια Αριστερά, είναι μέσα στο κοινοβούλιο, στο ναό της ακολασίας, και όσοι είναι έξω, λιγουρεύονται να μπουν μέσα κι εκείνοι. Χρησιμοποιούν δηλαδή τη δημοκρατία ως "ιερή αγελάδα", και καταδικάζουν τη δικτατορία παρέα με όλο το δημοκρατικό συρφερτό. Εμείς λέμε: Καμία δημοκρατία, καμία δικτατορία, στο δρόμο για την Αυτοοργάνωση και την Ελευθερία και ας μοιάζει Ουτοπία.
* Πολλοί είναι εκείνοι που θα μας χαρακτηρίσουν συμπλέοντες με την "Αριστερά", τους αντιφασίστες, τους κομμουνιστοληστές κλπ. Είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για το κατάντημα του χώρου τους και κυρίως για το τι ανθρώπους παράγουν με το πρότυπο που προβάλλουν. Η όποια Αριστερά, είναι μέσα στο κοινοβούλιο, στο ναό της ακολασίας, και όσοι είναι έξω, λιγουρεύονται να μπουν μέσα κι εκείνοι. Χρησιμοποιούν δηλαδή τη δημοκρατία ως "ιερή αγελάδα", και καταδικάζουν τη δικτατορία παρέα με όλο το δημοκρατικό συρφερτό. Εμείς λέμε: Καμία δημοκρατία, καμία δικτατορία, στο δρόμο για την Αυτοοργάνωση και την Ελευθερία και ας μοιάζει Ουτοπία.