Το θέμα των τελευταίων ημερών στα μέσα διαμόρφωσης κοινής γνώμης είναι η "άρνηση" της Δημοκρατικής Αριστεράς να ενδώσει στα νέα μέτρα που αφορούν στα εργασιακά και περιλαμβάνονται στο υπό ψήφιση πλαίσιο που θέτει η τρόικα. Για τη Δημοκρατική Αριστερά και το παράδοξό της σχετικά με τη συμμετοχή της στη μνημονιακή κυβέρνηση θα μπορούσε να γραφεί ολόκληρο βιβλίο, και όχι μονάχα ένα άρθρο. Αυτό στο οποίο όμως θα ήθελα να σταθώ με την αφορμή αυτή είναι η υποκρισία του αριστερού ΛΑΟΣ, που μπροστά στην απειλή ότι αρκετοί βουλευτές του θα καταψήφιζαν τα νέα μέτρα, σπεύδει να ζητήσει μια πιο "μαλακή" προσέγγιση των ζητημάτων, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα, και προς όφελος του κόμματος (ουκ ολίγοι έχουν εκδηλώσει την επιθυμία να αποχωρήσουν αν η ΔΗΜΑΡ συνεχίσει να στηρίζει τις επιλογές της εγχώριας τρόικα) αλλά και προς όφελος του ίδιου του προγράμματος και της επιβίωσης της κυβέρνησης. Ο ρόλος δηλαδή του "αριστερού" (sic) Κουβέλη και των ομοίων του, στην πραγματικότητα εναρμονίζεται με τις επιταγές του κυβερνητικού συνασπισμού για ακόμα μια φορά, μπροστά στις μαζικές αποχωρήσεις που ίσως κλυδωνίσουν την ίδια την υπόστασή του.
Το νεοφιλελεύθερο αυτό κόμμα ήρθε απλόχερα να συναινέσει στο μεγάλο ξεπούλημα της Ελλάδας, τη στιγμή που οι ισορροπίες ήταν ιδιαίτερα εύθραυστες. Έπαιξε το παιχνίδι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ως μια εφεδρεία, προσφέροντας τα μέγιστα στη συγκυβέρνηση των δύο αποδυναμωμένων, παρατείνοντας παράλληλα την εξάρτησή μας από τον ξένο παράγοντα. Η νομιμοποίηση της τρόικα, με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση, δε χωράει περαιτέρω αναλύσεις, ψιλά γράμματα και δικαιολογίες, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι μόνο για αφελείς. Άλλωστε, η ΔΗΜΑΡ ποτέ δεν αρνήθηκε την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ των τοκογλύφων, ενώ όσοι έχουν καλή μνήμη, θα θυμούνται σίγουρα την περίφημη παραδοχή του Κουβέλη τον περασμένο Μάρτιο "το Μνημόνιο θα το σεβαστούμε απόλυτα". Και να είστε σίγουροι ότι παρά τα όποια "τσαλίμια", θα το σεβαστούν μέχρι τέλους.
