Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της απόλυτης κοινωνικής ανισορροπίας. Ο κοινωνικός ιστός, οι πολίτες, αδυνατούν να αναλάβουν μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή τις ευθύνες τους. Δεν προλαμβάνουν, διότι γίνονται εύκολη λεία του κράτους. Έτσι, βρίσκονται οι επιτήδειοι διαχειριστές του ανθρώπινου πόνου, που μονίμως καιροφυλακτούν προκειμένου να αδράξουν την ευκαιρία για να αποκομίσουν πάσης φύσεως οφέλη. Οδηγούμαστε λοιπόν στην πραγματική ομηρία της κοινωνίας σε κάθε είδους εξαρτήσεις. Οικονομικές, βιοποριστικές, αξιακές, ιδεοληπτικές.
Η αντίσταση που επικαλούμαστε έχει τον χαρακτήρα μιας συνολικής αποστροφής εις ότι αφορά την άγρια επέλαση του υλιστικού τρόπου ζωής. Αν θέλουμε να ζήσουμε διαφορετικά, οφείλουμε να σκεφτούμε διαφορετικά, να δράσουμε διαφορετικά, επαναδιαπραγματευόμενοι μια σειρά παραμέτρων, που μπορεί μέχρι τώρα να αγνοούσαμε. Το σύνθημα για μια ολοκληρωτική αντίσταση απέναντι στην τωρινή ασχήμια της ζωής μας φαντάζει πλέον επίκαιρο όσο ποτέ και καθίσταται ζήτημα επιβίωσης, κυριολεκτικής πάλης μεταξύ ζωής και θανάτου.
Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία ακλόνητος νικητής και εχθρός μας είναι το δημοκρατικό – δυτικό μοντέλο. Η Ιστορία τείνει να σταματήσει, ενώ ο θάνατος των Ιδεολογιών με την αξιακή κυρίως μονοκρατορία της Δύσης και του λιμπεραλισμού δημιουργεί έναν νέο χαρακτήρα, τον «Τελευταίο Άνθρωπο». Χωρίς πλέον εχθρούς, με μόνο αντίπαλο την …πλήξη, ο Τελευταίος Άνθρωπος αποτελεί μια τραγική φιγούρα, που πρέπει να ορθοποδήσει και να κληρονομήσει τη γη.
Ποιο είναι όμως το προφίλ του Τελευταίου Ανθρώπου; Πρόκειται για τον εφήμερο κυνηγό των υλικών απολαύσεων, έναν κυνικό αμοραλιστή. Έναν μηδενιστή, που αποφεύγει τα ουσιώδη ερωτήματα, πόσο δε μάλλον την αναζήτηση λύσεων σε αυτά, αποθεώνοντας την ίδια στιγμή τον ορθολογισμό των έτοιμων ιδεών, των κατασκευασμένων προτύπων, των στερεοτύπων και προκαταλήψεων. Το αξιακό και ηθικό κενό του, που εξαντλείται στην ικανοποίηση του υπερεγώ του, δεν τον κινητοποιεί στη δημιουργία νέων αξιών. Αντιθέτως αποθεώνει το εφήμερο, τον ευχαριστεί να περνάει ευχάριστα τον χρόνο του, χωρίς να έχει εμπιστοσύνη σε κάτι που υπερβαίνει το σήμερα. Αυτός είναι ο εφήμερος, ο αν-ιστορικός άνθρωπος, ο διπλανός μας, εμείς οι ίδιοι. Όταν λοιπόν αυτός κληθεί να «κληρονομήσει τη γη», πράγματι η Ιστορία (που προϋποθέτει την τραγική, ηρωική και δημιουργική διάσταση του ανθρώπου) θα έχει τελειώσει.
Ο θάνατος των Ιδεολογιών όμως δε σημαίνει, ούτε το τέλος της Ιστορίας, ούτε την επικράτηση κάποιας εξ αυτών. Διότι πολύ απλά οι ιδεολογίες αποτελούν κατασκευές, φαινόμενα, και όχι αιτίες της ιστορικής διαλεκτικής. Αντίθετα, ο θάνατος των Ιδεολογιών σηματοδοτεί την έναρξη ισχυρών σεισμικών δονήσεων σε ολόκληρο το νεωτερικό οικοδόμημα. Κάθε Ιδεολογία, όσο ευφυής και αν είναι η σύλληψή της, όσο αριστοτεχνικά δομημένη και αν εμφανίζεται στην παρουσίασή της, δεν παύει να είναι διανοητική κατασκευή. Και η κατασκευή μετατρέπεται σε είδωλο όταν υποκαθιστά τη ζωή, ή έστω, όταν προσπαθεί να την ερμηνεύσει με τα δικά της «αποκλειστικά» ερμηνευτικά εργαλεία και ανάλογα κριτήρια, με τη δική της μονοδιάστατη θεώρηση.
Η κατασκευή αποτελεί άθροισμα δογμάτων, κάποια εκ των οποίων είναι δυσκίνητα, περίκλειστα, εν τέλει αυθαίρετα, που όταν η ζωή δε «χωρά» σε αυτά, τότε πολύ απλά η τελευταία πετσοκόβεται, ακρωτηριάζεται, εξαφανίζεται. Η ταύτιση κατασκευής με την «Αλήθεια» δημιουργεί καθεστώτα είτε οργουελιανού τύπου, όπου η Ιστορία αλλάζει ανάλογα με τις απαιτήσεις του συστήματος, είτε τη φιλελεύθερη δικτατορία των Αγορών, του σχετικισμού και της έκπτωσης των αξιών, της απουσίας του Άξονα που νοηματοδοτεί τη ζωή, της πολιτικής ορθότητας, όπου όλα είναι μια φάρσα.
Κάθε Ιδεολογία απευθύνεται στο ευνουχισμένο άτομο των εφήμερων «θέλω» και των καταναγκαστικών «πρέπει». Είναι ένας αποκλεισμός, ένα stop στην αληθινή ζωή, στη βιωματική εμπειρία, στη φυσική μας καθημερινότητα. Η Ιδεολογία προϋποθέτει την κατασκευή, και εξυμνεί την ιεραρχία. Η βιοθεωρία αποτελεί σύλληψη και πλαίσιο Αξιών. Είναι η κοσμοαντίληψη περί του ηρωικού τρόπου ζωής, η συναίσθηση της σημασίας της Κοινότητας, η Τιμή και η Αξιοπρέπεια του ανθρώπου, αλλά και η συντροφικότητα και αλληλεγγύη που δεν εδράζονται στη χρησιμοθηρία. Είναι η Πατρώα Γη, η Κοινότητα των Ομοίων, μια οργανική κοινωνία, με την οικονομία απαλλαγμένη από τη δουλεία του τόκου και βασισμένη στον εθελοντισμό και την εργασία. Είναι εκεί που μονάδα και άτομο γίνονται Πρόσωπα και σύνολα για μια πολύμορφη και πλούσια ζωή. Στην Κοινότητα των Ομοίων το εφήμερο άτομο ανάγεται σε κάτι δυνατό, με ιστορική αποστολή και ανάλογη διάσταση. Δεν είμαστε ούτε οι μοναχικοί λύκοι του άγριου ανταγωνισμού, ούτε μια απρόσωπη κοινωνία μυρμηγκιών, αλλά ομοτράπεζοι. Αυτή είναι και η δική μας Ιεραρχία. Στην Τράπεζα των Ομοίων και της Κοινοτικής Εμπειρίας δηλώνουν όμως «παρών» εκτός από εμάς και οι πρόγονοί μας. Η λογοδοσία των ζώντων προς τους νεκρούς προσδίδει ευγένεια, συνοχή, διάρκεια και διαστάσεις που κάθε εφήμερη φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική κοινωνία θεωρεί απλώς παραλογισμούς.
H σύγχρονη οδός μας λοιπόν, όχι μόνο δεν είναι Ιδεολογία, αλλά αντίθετα πράξη που απελευθερώνει τον άνθρωπο από την ασθένεια της ιδεολογίας. Είναι οδός προσωπικής και συλλογικής αυτοπραγμάτωσης, είναι ο δρόμος προς την τελείωση και την ελευθερία. Ας δούμε λοιπόν, πώς μέσα από τα συντρίμμια των ιδεολογιών, των κομμάτων και των σάπιων σχηματισμών, θα βρούμε τη διέξοδο για την εφαρμογή του. Είναι στο χέρι μας να φτιάξουμε τον χάρτη και οι οδοί να γίνουν τα δικά μας βήματα. Κανένας ντετερμινισμός δεν μας δεσμεύει. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να ανασάνουμε ελεύθερα και να χαρούμε το λυκαυγές του Νέου Κόσμου χωρίς περιττά εμπόδια να μας φράζουν τη θέα.