Οι αρχέγονες ρίζες της Πρωτομαγιάς

Η Πρωτομαγιά, όπως και η προηγούμενη νύχτα της 30ής Απριλίου, αποτελούν τη γιορτή της άνοιξης, της φύσης και το μαγιάτικο στεφάνι είναι το μοναδικό έθιμο αυτής της μέρας που έχει μείνει και τηρείται μέχρι σήμερα, ακόμη και χωρίς να γνωρίζει ο σύγχρονος άνθρωπος τη σημειολογία του, όμως όχι μόνο αυτά. Κάθε τέτοια μέρα ένα λουλουδένιο στεφάνι στολίζει τις πόρτες των σπιτιών. Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς, έχει τις ρίζες του στις αρχαίες παγανιστικές εορτές του παρελθόντος. Πολλά από τα αρχαία έθιμα έχουν επιβιώσει μέχρι και σήμερα. Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.

Οι πρώτοι εορτασμοί της Πρωτομαγιάς ξεκίνησαν στην προ-χριστιανική Ευρώπη, με γιορτές όπως το κέλτικο Μπελτέιν και την εωσφορική γιορτή της Νύχτας του Walpurgis στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη και πραγματοποιούνται μέχρι και σήμερα. Με τον εκχριστιανισμό και την πτώση της Ευρώπης, πολλές από αυτές τις γιορτές είτε απαγορεύτηκαν, είτε έλαβαν χριστιανικό χαρακτήρα, άλλωστε έτσι επικράτησε ο χριστιανισμός, ενσωματώνοντας τις γιορτές και τα έθιμα που έβρισκε. Οι ρίζες στην αρχαιότητα, κρατάνε στο ασυνείδητο όλους τους συμβολισμούς της αρχέγονης Φύσης, της ίδιας της Ζωής.

Ο Γκαίτε στο γνωστό του λογοτεχνικό έργο "Φάουστ", περιγράφει στο κεφάλαιο με τίτλο "Βαλπούργια Νύξ" μία απο τις πιο διάσημες σκηνές του μυθιστορήματός του. Στο ψηλότερο βουνό του Harz, το Brocken, ο Μεφιστοφελής παίρνει τον Φάουστ επάνω στο Brocken τη συγκεκριμένη νύχτα με σκοπό να τον δελεάσει. Εκεί ο Φάουστ γίνεται μάρτυρας μιας άγριας νύχτας διασκέδασης ανάμεσα στις μάγισσες και άλλα πλάσματα της γερμανικής λαογραφίας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα:

ΦΑΟΥΣΤ

Μεσ’τον λαβύρινθο των λόγγων να πλανάσαι

στους βράχους ύστερα ν’αναρριχάσαι

που αιώνι’ αναβρύζουν, πέφτουν τα νερά

αυτή’ναι τέτοιων δρόμων η χαρά

Η άνοιξις μεσ’στη σημύδα κλώθει

ως και το πεύκο αρχίζει να τη νοιώθει

ΦΑΟΥΣΤ  -ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ - ΛΑΜΠΥΡΙΣ

(εν αμοιβαίω άσματι)

Ιδού μπαίνομεν στη σφαίρα των ονείρων, της μαγείας

έλα συ, φιλοτιμήσου να μας φέρεις εκεί πέρα

στις απέραντες εκτάσεις μυστηρίου κι ερημίας

Ρύακες μες στα χορτάρια

τρέχουνε και στα λιθάρια

Άκουσα μουρμουρισμόν;

ή τραγούδια, ή λυγμόν;

Είναι τάχα η φωνή ουρανίων ημερών;

Πόθους, έρωτα υμνεί κι η ηχώ αντιφωνεί

ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ

Ο Μαμμωνάς ο άρχων για την παννυχίδα

τ’ ανάκτορά του μεγαλοπρεπώς φωταγωγεί

να φθάσει δεν αργεί το σμήνος

των οργιαστών, ωσάν την καταιγίδα

ΦΑΟΥΣΤ

Φρενιάζει στον αέρα η τρικυμία

με πόση με κτυπά μανία!

ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ

Επύκνωσε η καταχνία το σκότος

μέσα στα δάση, άκουσε ποιος κρότος

οι κουκουβάγιες τρομαγμένες φτερουγίζουν

άκουσε, πώς οι στύλοι, τρίζουν!

Α:A:A