Περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα

Εκλογές 2015. Μία σημαντική πολιτική μάχη, η οποία έχει αναγορευθεί από τα “αιμοβόρα” ΜΜΕ ως η σημαντικότερη της μεταπολίτευσης. Κάπου το έχω ξανακούσει αυτό, σκέφτομαι. Μα βέβαια! Στις προηγούμενες εκλογές. 

Είναι μια πραγματικότητα, η αναμέτρηση στις 25 Γενάρη είναι πολύ σημαντική. Για τους πολιτικάντηδες όμως. Εκείνη την ημέρα διακυβέυεται το βιοποριστικό μέλλον των περισσότερων. Γι'αυτό και οι “μεταγραφές”, οι άτακτες μετακινήσεις, τα συγχωροχάρτια, η εξ' ουρανού “ενότητα” των χώρων και οι χαριεντισμοί  των κοινοβουλευτικών για μια θέση εξουσίας. Να γλιτώσουν την απορία δηλαδή, την απόρριψη και την ξεφτίλα, όταν η επόμενη ημέρα τους βρει άνεργους -άεργοι ήταν και πριν- μακριά απο το χαλιφάτο της δημοκρατίας, τις αφράτες πολυθρόνες και τους παχυλούς μισθούς που γιόμιζαν τους λογαριασμούς όσο αυτοί υπέγραφαν τα κωλόχαρτα των μνημονίων.

Ο ελληνικός λαός είχε μία ευκαιρία πριν από μερικά χρόνια. Έκτοτε, η πολιτική πήρε το δρόμο της ξανά. Ήταν εκείνο το κρίσιμο σαμαράκι, που θα μπορούσε να εκτροχιάσει τη “σκουπιδιάρα” του χρεωκοπημένου φιλελεύθερου συστήματος της διαφθοράς, της μίζας και της αυθαιρεσίας. Απλώς έπαιξαν μαζί μας και κέρδισαν. Καιρός να το χωνέψουμε.

Τώρα απλά είναι μία ευκαιρία να σκεφτούμε περισσότερο. Να δούμε την αλήθεια και να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες του συστήματος. Να μην τους αφήσουμε να στήσουν το πολιτικό παιχνίδι στην πλάτη μας για ακόμη μία φορά. Είναι αυτοί που μιλούσαν για ακύρωση των μνημονίων και τώρα μιλούν για επανεξετάσεις, κουρέματα και αναδιωρθώσεις. Αυτοί που παραδέχτηκαν την παρακμή της μεταπολίτευσης και τώρα μας καλούν στις κάλπες. Οι κυβερνώντες που ευτέλισαν και εξόντωσαν τον ελληνικό λαό και τώρα μια από τα ίδια. Κουνούν το δάχτυλο μπροστά στις κάμερες και γλύφουν εκεί που οι προκάτοχοί τους έφτυναν. Τα παχύδερμα της δημοκρατίας και του political correct δόγματος που στο όνομα του φιλελευθερισμού και για χάρη των κεφαλαιοκρατών έσπειραν τον κοινωνικό θάνατο. Η αριστερά του τρία τοις εκατό, που ξαφνικά γίνεται εξώφυλλο στον οίκο Λαμπράκη. Και η προδοτική αστική δεξιά, μια ζωή στη ρουφιανιά και στις κολλεγιές με τους προύχοντες. Και τώρα ζητούν απο τον λαό να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία.

Το σημαντικό λοιπόν δεν είναι η ψήφος. Κάθε άλλο. Να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά, τον σεβασμό στη ράτσα μας, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να χτυπήσουμε όταν μας δοθεί η ευκαιρία. Να δώσουμε κοινωνικούς αγώνες εκεί που πλειστηριάζονται σπίτια, που κόβονται βασικά αγαθά όπως το ρεύμα και το νερό, εκεί που στενάζουν οι δικοί μας άνθρωποι. Αυτό έιναι σημαντικό. Να δώσουμε τον καλό αγώνα, τότε που πραγματικά θα είμαστε χρήσιμοι και όχι για  ένα πρωινό πίσω από ένα “αιματοβαμμένο” παραβάν.

Δ.Λ.