Αυτό το Πανεπιστήμιο είναι καταδικασμένο να αποτύχει

Ελληνικά Πανεπιστήμια, ώρα μηδέν. Και δεν έχουμε κάτι καινούριο, η κατάσταση σήψης των Ανώτατων ιδρυμάτων εκπαίδευσης αποτελεί χρόνιο φαινόμενο, ενδεικτικό της γενικότερης παρακμής της νεοελληνικής πραγματικότητας. Κοιτάξτε, είναι πολύ εύκολο για κάποιον να διαλέξει στρατόπεδο σε αυτό το παιχνίδι με τους φαινομενικά "καλούς" φοιτητές που αντιμετωπίζουν τη βία και την καταστολή, ή να πάρει από την άλλη το μέρος της κυβέρνησης και της αστυνομίας, που "καλά κάνει" και χτυπά αυτούς που "εμποδίζουν τη γνώση και τη μάθηση". Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια γενικότερη ιστορία, στην οποία το πρόβλημα είναι και οι δύο μεριές. Μια μικρή αναφορά στην κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστημία, ίσως ξεκαθαρίσει το τοπίο.

Οι μεγαλύτερες πληγές στο σώμα της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι οι παρακάτω:

- To περιεχόμενο της εκπαίδευσης που παρέχεται είναι προϊόν παραφθοράς και κατευθύνεται από συμφέροντα που υπακούουν στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Με τον όρο "πολιτική ορθότητα" εννοείται ένα γενικότερο δογματικό πλαίσιο που είναι αποδεκτό από το επίσημο κράτος και τους διαμορφωτές κοινής γνώμης και που δεν επιτρέπει την άρθρωση διαφορετικής άποψης. Οι ινστρούχτορες των πανεπιστημίων συχνά επικαλούνται όρους όπως "αντικειμενική έρευνα", "επιστημονική αλήθεια", "ιστορικό αυταπόδεικτο", επικαλούνται μια δήθεν "επιστημονική αυθεντία" για να πείσουν. Στην πραγματικότητα, η επιστημονική έρευνα είναι υποταγμένη στο πολιτικό σύστημα και τις επιταγές της δημοκρατίας και του νεοφιλελευθερισμού.

- Από τη μεταπολίτευση και έπειτα, στο όνομα του πανεπιστημιακού ασύλου, έχει επιχειρηθεί μια προσπάθεια γενικότερης "ασυλοποίησης" του χώρου, με ευθύνη της Αριστεράς καθώς και προβοκατόρικων στοιχείων, με αποτέλεσμα η αστυνομία να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της στους γύρω χώρους ή και μέσα σε αυτούς. Πλήθος άσχετων τύπων, πρεζόνια, παρακμιακοί, έμποροι ναρκωτικών, φρικιά και λοιποί λούμπεν χαρακτήρες έχουν κάνει δεύτερο σπίτι τους έναν πράγματι σημαντικό κοινωνικό χώρο και τον έχουν περιθωριοποιήσει στα μάτια του κόσμου. Η "ασυλοποίηση" αυτή, δίνει όλο το περιθώριο στην κυβέρνηση να οπλίσει και να επιβάλλει την κατασταλτική της λογική. Στο όνομα λοιπόν της τάξης και του νόμου, έχοντας να κάνει και με ένα μάτσο φοβισμένων και αξιολύπητων νέων, η κυβέρνηση εμφανίζεται ως ο τοποτηρητής του χώρου και με πρόσχημα την ασφάλεια των φοιτητών και την πάταξη του εγκλήματος, προσπαθεί να "πατήσει πόδι", και ταυτόχρονα να "ξεθάβει" συχνά πυκνά και το ζήτημα του ασύλου. Οι μπροστάρηδες των κινητοποιήσεων καταφεύγουν στους πολιτικούς προστάτες τους και εκείνοι κλαψουρίζουν στα τηλεπαράθυρα. Όλα αυτά εξελίσσονται σε έναν φαύλο κύκλο.

-  Οι φοιτητικές παρατάξεις αποτελούν υποχείρια κομματικών σχηματισμών, παίρνουν απευθείας εντολές από βουλευτές και γραφεία τύπου και λειτουργούν ως κομματικές νεολαίες. Η κομματοκρατία έχει εδώ και χρόνια απλώσει τα δίχτυα της στα πανεπιστήμια, επιβάλλοντας τη δική της ατζέντα και είναι κύρια υπεύθυνη για τη μη ποιοτική λειτουργία των ιδρυμάτων, γκετοποιώντας τη φοιτητική σκέψη. Δεν υπάρχει ανεξάρτητο φοιτητικό κίνημα, και τα φοιτητικά όργανα (φοιτητικοί σύλλογοι, επιτροπές, συνελεύσεις κλπ) έχουν διαβρωθεί από την προσπάθεια της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της εξωκοινοβουλετικής Αριστεράς να επικρατήσουν. Τα ψηφίσματα των γενικών συνελεύσεων αποτελούν κομματικά πλαίσια σε ξύλινη στρατευμένη γλώσσα και όχι ανεξάρτητες αποφάσεις που να αναδεικνύουν μια ακηδεμόνευτη φοιτητική φωνή. Τα Πανεπιστήμια έχουν καταστεί μια διεφθαρμένη μικρογραφία της πολιτικής ζωής του τόπου, εκεί όπου οι δοσοληψίες, η αδιαφάνεια και οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν δεδομένο δεκαετιών, με την αμέριστη συνδρομή και της κυβέρνησης, η οποία συμμετέχει σε όλο αυτό το παιχνίδι.

Είναι δεδομένη η απέχθειά μας προς την κυβέρνηση και τους κρατικούς μηχανισμούς. Πρέπει να τονιστεί όμως ότι στην περίπτωση των πανεπιστημίων το θέμα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, ή με τους φοιτητές (ποιους φοιτητές είναι το ερώτημα) ή με την αστυνομία. Οι φοιτητές πρέπει να ξυπνήσουν και να αποβάλλουν τον κομματισμό, ενωμένοι σε ένα υγιές σώμα, που φυσικά δε θα περιορίζεται μόνο στο να αποφασίζει για φοιτητικά ζητήματα, αλλά θα έχει γνώμη και θέση και για ευρύτερα θέματα που απασχολούν τη νεολαία. Όχι με το χαλινάρι της Αριστεράς και την ψευδαίσθηση ενός συστημικού επαναστατισμού. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καμία θέση στα Πανεπιστήμια, όπως καμία θέση δεν έχουν ούτε τα ΜΑΤ. Η κρίση και η πόλωση πυροδοτούνται και για πολιτικές σκοπιμότητες (συμβάλλει σε αυτό και το δημοσιογραφικό κατεστημένο) και θύματα της όλης κατάστασης είναι πρώτιστα οι φοιτητές.

Μακρυά από κόμματα, πολιτικές οργανώσεις, με μια ακηδεμόνευτη, συνολικά αντικρατική και ελεύθερη στάση. Να γίνουν τα Πανεπιστήμια ορμητήρια ανήσυχων και επαναστατικών πνευμάτων, αυτών που θα ζήσουν και θα δράσουν στο παρόν για να αρθρώσουν το λόγο του μέλλοντος. Αυτός είναι ο δρόμος. Και τότε όλοι οι κυβερνητικοί, θα έχουν πραγματικό λόγο να φοβούνται το φοιτητικό κίνημα.

Κώστας Κ.