"Μπήκαμε στην οργάνωση το 1983. Ήρθαν εδώ οι σύντροφοι που είναι στο βουνό. Πρέπει να συμμετέχουμε, μας είπαν, να ξέρουμε για το Μεξικό μας, να πάρουμε στα σοβαρά την κατάσταση και να μην πίνουμε αγουαρδιέντε γιατί έτσι μας ξεφεύγουν πράγματα που γνωρίζουμε και είναι επικίνδυνο. Έτσι μας στρατολόγησαν και μας είπαν ότι η οργάνωση ονομάζεται Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση. Εκείνο τον καιρό η οργάνωση ήταν παράνομη, όχι όπως τώρα που όλα γίνονται δημόσια, πριν όλα γίνονταν με μεγάλη ασφάλεια. Έτσι, με πολύ προσοχή άρχισαν να μας λένε ότι είναι μια οργάνωση ένοπλη και μας ρωτούσαν αν είμαστε διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο. Ναι, είμαστε διατεθειμένοι για έναν ένοπλο αγώνα γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Και έτσι αρχίσαμε. Η ζαπατιστική οργάνωση δε μας υποσχέθηκε τίποτα, μόνο αν είμαστε διατεθειμένοι να αγωνιστούμε για να τελειώσουμε με τη φτώχεια.
Πάντα συμμετείχαμε σε οργανώσεις, ήδη ξέραμε τι είναι εκμετάλλευση, τι κάνει η κυβέρνηση. Όταν αρχίσαμε, καταλάβαμε ότι είναι απαραίτητο να αγωνιστούμε εδώ στο Μεξικό, γιατί οι πλούσιοι, οι μεγάλοι καπιταλιστές, τα μεξικανικά μονοπώλια φτιάχνουν τους νόμους και για εμάς τους αγρότες δεν υπάρχει τίποτα.
‘Ετσι έφτασε η οργάνωση και περάσαμε στον παράνομο αγώνα.
Σιγά - σιγά φτιάξαμε στρατόπεδα στο βουνό. Αισθανθήκαμε χαρά βλέποντας τους εξεγερμένους, είναι άλλος τρόπος αγώνα, όχι όπως πριν, νιώσαμε ευχαριστημένοι. Αργότερα ονομάσαμε τοπικούς και περιφερειακούς υπεύθυνους.
Προχώρησε ο αγώνας και πλέον μπήκαμε όλοι στην οργάνωση. Συμβιώσαμε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες εξεγερμένες, κάναμε γιορτές. Έρχονταν να μας δώσουν μαθήματα ο σύντροφος Χόρχε, η συντρόφισσα Ελίσα, ο Sub Πέδρο, αυτοί έμειναν πολλά χρόνια εδώ. Το 1986 κατέλαβαν την κοινότητα οι εξεγερμένοι σύντροφοι όταν όλο το χωριό ήταν πλέον οργανωμένο και κάναμε μια μεγάλη γιορτή. Έτσι έγινε με τον αγώνα και μέχρι σήμερα συνεχίζουμε για ό,τι χρειάζεται να κάνουμε.
Ο πόλεμος ενάντια στις κακές κυβερνήσεις έγινε για να δείξει ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εγκατελειμένος, ένας κόσμος ξεχασμένος στα βάθη της ζούγκλας Λακαντόνα, σε ολόκληρη την χώρα, στον κόσμο ολάκερο. Ένας κόσμος χωρίς το δικαίωμα να αναγνωριστεί, χωρίς δικαίωμα στις βασικές ανάγκες όλων των ανθρώπων, δηλαδή τροφή, εκπαίδευση, γη, στέγη, δουλειά, υγεία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία, ειρήνη, πολιτισμό, ενημέρωση. Ο επίσημος πόλεμος κράτησε μόνο μερικές μέρες και στη συνέχεια η ζαπατιστική οργάνωση επέλεξε τον δρόμο του λόγου δίνοντας συνέχεια στον πολιτικό της αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας από τις ομάδες των λίγων που κρατούν την οικονομική και πολιτική εξουσία.
Η κυβέρνηση δεν εκπλήρωσε ποτέ τα δίκαια αιτήματα των σημερινών ζαπατίστας. Παράλληλα ο πόλεμος χαμηλής έντασης συνεχίζει στις αντιστεκόμενες κοινότητες της ζούγκλας Λακαντόνα. Και αυτός ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με όπλα, αν και η στρατιωτικοποίηση στην Τσιάπας συνεχίζει έντονη και η δράση παραστρατιωτικών ομάδων είναι καθημερινή. Τώρα είναι οι υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή και κάτι από χρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να κλείσει αυτιά και μάτια, για να αφήσει στη λησμονιά το αίτημα των ιθαγενικών λαών να αναγνωριστούν. Όμως οι Ζαπατίστας δεν ζητούν, ούτε δέχονται αυτά τα ψίχουλα και τις ψεύτικες υποσχέσεις και συνεχίζουν να δηλώνουν ότι δεν είναι ζητιάνοι, ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη και ελευθερία δεν πουλιέται."
Χέρια σκληρά, δέρμα στο χρώμα της γης, συντηρούν την ζαπατιστική οργάνωση στην Τσιάπας του Μεξικό. Είναι αυτοί που σήμερα ασκούν την ελευθερία τους και κάνουν πράξη την αυτονομία στις ζαπατιστικές κοινότητες. Όμως όλο αυτό, δεν κατακτήθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήταν προϊόν εξεγέρσεων, με σθένος και ειλικρινή κίνητρα, που ενσάρκωναν την επιθυμία ενός ολόκληρου λαού να πάρει την τύχη του στα δικά του χέρια, διεκδικώντας το αυτοδιοίκητο των κοινοτήτων του.
Έτσι λοιπόν, την 1η Ιανουαρίου 2014 ο Απελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας (EZLN), γιορτάζει τη σημαντική επέτειο των 20 χρόνων από την έναρξη της ένοπλης εξέγερσης με το μεξικάνικο κράτος, για την αυτονομία και την αξιοπρέπεια. Βασικά αιτήματα υπήρξαν η εξασφάλιση στοιχειωδών συνθηκών διαβίωσης - υγείας, η αναδιανομή της γης, η παροχή εκπαίδευσης και η αποσύνδεση από την καταστολή και την καταπίεση του μεξικάνικου κράτους. Η εξέγερση εκείνη, η οποία είχε διαρκέσει λιγότερες από δύο εβδομάδες, οδήγησε την περιοχή των Τσιάπας, στα νότια του Μεξικό, η οποία μέχρι τότε αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα φτώχειας και υποβάθμισης, να κάνει μια νέα αρχή, σε κατάσταση σχετικής αυτονομίας, η οποία όμως αξίζει να σημειωθεί πως στο βαθμό που υπάρχει σήμερα, δεν καλύπτει τα μέλη του Κινήματος.
O Αγώνας των Ζαπατίστας (πρόκειται κυρίως για ιθαγενείς Ινδιάνους Μάγια), ξεκίνησε όταν 3.000 ένοπλοι αντάρτες, κατέλαβαν τις πόλεις της πολιτείας Τσιάπας, ανακοινώνοντας παράλληλα την επαναστατική τους διακήρυξη. Τις ημέρες εκείνες είχε αποφασιστεί να τεθεί σε ισχύ η βορειοαμερικάνικη συμφωνία ελεύθερης αγοράς (NAFTA) μεταξύ ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικό, σύμφωνα με την οποία επρόκειτο να ενταθεί η φτώχεια στην περιοχή, με το 70% του πληθυσμού να οδηγείται σε καθεχτώς πλήρους εξαθλίωσης. Οι Ζαπατίστας συγκρούστηκαν με τον στρατό και την αστυνομία, ελευθερώνοντας κρατούμενους από φυλακές και καίγοντας στρατόπεδα και αστυνομικά τμήματα. Δέχτηκαν αμέσως επιθέσεις και υπέστησαν αρκετά πλήγματα, ωστόσο κατόρθωσαν να κατακτήσουν το αυτοδιοίκητο μιας μικρής έκτασης, αναδεικνύοντας παράλληλα το ζήτημά τους στη διεθνή κοινότητα, εξασφαλίζοντας αναγνώριση και υποστήριξη από πολλές ομάδες του εξωτερικού. Η περιοχή τελικά, έπειτα από συμφωνία που υπογράφηκε το 1996, τέθηκε σε κατάσταση σχετικής αυτονομίας.
Σήμερα οι Ζαπατίστας διεκδικούν περισσότερη αυτονομία, διαμηνύοντας ότι θα συνεχίσουν να αντιστέκονται απέναντι στην τυρρανία της κεντρικής εξουσίας. Τα μηνύματα στις επετειακές εκδηλώσεις, υπήρξαν αρκετά επιθετικά για το κράτος και ενθαρρυντικά για το λαό. Άλλωστε, όσο συνεχίζει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να υπάρχει κεντρική διοίκηση στη φτωχή επαρχία Τσιάπας, τόσο το μήνυμα των Ζαπατίστας, θα συνεχίσει και εκείνο να ακούγεται δυναμικά και αποφασιστικά.
Κώστας Κ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου