Δύο άκρα σε κύκλο

Τόσο με αφορμή την παρουσία της Χρυσής Αυγής στη βουλή, όσο και με τις δολοφονίες των τελευταίων μηνών, ολοένα και περισσότερος κόσμος αρχίζει να μαθαίνει, φαινομενικά, την ύπαρξη καινούριων για εκείνον ιδεολογικοπολιτικών κόσμων. Με μια επιφανειακή ματιά, η ακροδεξιά με την ακροαριστερά φαντάζουν οι δύο μοναδικές μαχόμενες δυνάμεις στο σύστημα, αναδεικνύοντας παράλληλα μεταξύ τους αγεφύρωτα χάσματα. Όμως επί της ουσίας, πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι κόσμοι και πόσο επαναστατικοί και αντισυστημικοί, όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν;

Αμφότεροι επιθυμούν την καταστροφή του σημερινού οικονομικού και πολιτικού συστήματος, όχι όμως για να δημιουργήσουν στη θέση τους κάτι καινούριο, το οποίο θα ανταποκρίνεται στις καταστάσεις της τωρινής και μελλοντικής πραγματικότητος, αλλά για να επαναφέρουν αποδεδειγμένα αποτυχημένες τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο ιδεοληψίες. Η ρητορική τους εξαντλείται στο να κατηγορούν οι μεν τους μετανάστες και οι δε τους φασίστες ως μοναδική και κύρια αιτία όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας. Ορθά μια μερίδα των άκρων απορρίπτει τις εκλογές και ενώ κάποιος περιμένει να ακούσει να προτείνουν πρότυπα λήψης αποφάσεων στα οποία ο λαός θα έχει πραγματική φωνή και εξουσία, έρχεται αντιμέτωπος με ονειρώξεις σοβιέτ και δικτατορίας του προλεταριάτου και με φύρερ που θα αποφασίζουν και θα διατάζουν σε ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος. Η όλη αντισυστημικότητα εκδηλώνεται με πορείες που θυμίζουν περίπατο δημοτικού σχολείου και με συνθήματα επίκαιρα, αν ζεις στο 1900, όσον αφορά τους ακροδεξιούς, ενώ από την άλλη, με αδιάκριτες καταστροφές περιουσιών μικροεμπόρων και άτυχου κόσμου όσον αφορά την ακροαριστερά.

Οι μεταξύ τους συγκρούσεις και οι πρακτικές εκδήλωσης της αντίθεσής τους με το σημερινό status quo καταφέρνουν να απομακρύνουν την σκεπτόμενη μερίδα του κόσμου, ο οποίος θέλει να δει αλλαγή και να συμμετάσχει πολλές φορές ενεργά και ακτιβιστικά στην πραγματοποίηση αυτού του στόχου και τον εγκλωβίζουν σε ένα δίλημμα επιλογής ανάμεσα στο σαθρό παρόν και το σχεδόν μετά βεβαιότητος χειρότερο μέλλον. Όσο για τα πιο ενθουσιώδη, κυρίως νεαρής ηλικίας άτομα, με πολύ έντεχνο τρόπο οι επικεφαλής πλουτίζουν από την αγνότητά τους πουλώντας τους φτηνή υποκουλτούρα για lifestyle ή κάνοντάς τα υπαλλήλους τους με το να προωθούν τα πάντα για το καλό του κινήματος. Την ενεργητικότητα των νέων την βάζουν σε καλούπια και με σταδιακή πλύση εγκεφάλου τους φοράνε τις παρωπίδες του αντιφασισμού και του αντικομμουνισμού. Έτσι μπλέκουν σε έναν φαύλο κύκλο αλληλοσπαραγμού, συμβάλλοντας στην προστασία του αφεντικού τους, που δεν είναι άλλος από το ίδιο το κράτος. Εν ολίγοις τα δύο "άκρα" είναι αυτά που κάνουν το περίφημο συνταγματικό τόξο να κλείνει σε έναν κύκλο.

Η λύση για ένα στοιχειωδώς σκεπτόμενο άτομο βρίσκεται πέρα από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος που ευαγγελίζονται άτομα και φορείς του ίδιου του συστήματος. Βρίσκεται πέρα από δεξιά και αριστερά, πέρα από την τεχνητή πόλωση και τους χρήσιμους ηλίθιους και των δύο πλευρών.

Δημήτρης Κ.