Οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους. Κι εμείς διαφημιστικές πινακίδες που λένε διαρκώς ψέματα. Μεγάλα, φανταχτερά κόκκινα ψέματα που φωτίζουν μέσα στη νύχτα. Κι όταν κάποιος μας πιστεύει, χαιρόμαστε, γιατί "Δεν πειράζει να λες και κανένα ψέμα που και που, αρκεί να είναι για καλό". Μ’ αυτό το ιδανικό μεγάλωσα κι εγώ, όπως κι εσύ. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Μεγάλωσα επίσης με υποσχέσεις για μία κανονική, ήσυχη ζωή με δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι, παιδιά και σκύλο. Έπρεπε όμως να κάνω θυσίες γι’ αυτό και πρώτα απ’ όλα έπρεπε να ξεχάσω πως οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι ίσοι και για να ζούμε ελεύθεροι. "Δεν πειράζει όμως, γιατί κι η υπερβολική ελευθερία είναι κάτι κακό", "Οι άνθρωποι ελεύθεροι, θα κατασπαράζαμε ο ένας τον άλλον". Κι έτσι μεγάλωσα πιστεύοντας πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να ακούω τον δάσκαλό μου, τον παπά της ενορίας, τον λοχαγό μου, το αφεντικό μου, τον άντρα μου… Μεγάλωσα πιστεύοντας πως τα ιδανικά και ο αγώνας για την υπεράσπισή τους είναι προνόμιο των παιδιών, των εφήβων και των φοιτητών που όταν ωριμάσουν, θα βρουν το δρόμο τους. Μεγάλωσα πιστεύοντας πως είμαι εξυπνότερος, καλύτερος, ανώτερος από τους άλλους. Έτσι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου είναι μία αφόρητη αδικία που όμως πρέπει να υπομείνω καρτερικά υπακούοντας, δουλεύοντας και κάνοντας υπομονή.
"Μπορεί να μην καταφέρεις τα πάντα, αλλά αρκεί να μην τα παρατάς!" Έτσι, συνέχισα να υπακούω, να δουλεύω και να κάνω υπομονή, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ο θεός, η μοίρα ή το πλήρωμα του χρόνου θα μου αποδώσει τη Δικαιοσύνη που δικαιούμαι. Εξάλλου, τόσα χρόνια κοίταζα απλώς τη δουλειά μου. Δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν. Ήμουν πάντα συνεπής. Γιατί λοιπόν να μην τα καταφέρω; Αλλά δεν είμαι αχάριστος, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα! Είμαι ελεύθερος να κάνω και να λέω ό,τι θέλω. Μπορώ να επιλέξω τη δουλειά της αρεσκείας μου. Μπορώ να φτάσω όσο ψηλά επιθυμώ, αρκεί να κάνω όλα όσα μου έμαθαν από μικρό. Εξάλλου κι η αξιοπρέπεια κερδίζεται. Κι η αξιοκρατία είναι στα πιο υψηλά ιδανικά μου. Εν ολίγοις, μέχρι να αποδείξεις την αξία σου - την αξία που έχεις ως ύπαρξη, ως έμβιο ον και ως άνθρωπος - είσαι ένα τίποτα. Η μόνη αξία λοιπόν που διαθέτει κανείς δε βρίσκεται στην ίδια του την ύπαρξη, αλλά στο πόσο θα εργαστεί για να αποδείξει την "αξιοσύνη" του. Τι έχει προσφέρει ένα άρρωστο παιδί; Με ποιον τρόπο έχει αποδείξει την αξία του; Η απάντηση είναι σκληρή, αλλά είπαμε… "έτσι είναι η ζωή". "Κι η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή".
Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να έχουμε το νου μας για να μην έχουμε την ίδια μοίρα με τους άλλους. Και είμαι σίγουρος πως η μοίρα μας θα είναι διαφορετική, αρκεί να κάνουμε όλα όσα μας μάθανε. Να κρατάμε το κεφάλι χαμηλά, να σιωπούμε όποτε χρειάζεται και να δεχόμαστε όλα όσα μας προσφέρονται, ως δώρο. Κι έτσι μια μέρα θα φτάσουμε ψηλά. Κι αν οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους… και τι έγινε; Έτσι κι αλλιώς δε μιλάμε πια. Δε συζητάμε. Απλώς περιμένουμε από τους άλλους να σταματήσουν για να πούμε κι εμείς με τη σειρά μας ό,τι έχουμε να πούμε. Τίποτα.
Για όλα λοιπόν φταίει η κοινωνία. Φταίνε οι πολιτικοί. Φταίνε οι ξένοι. Φταίνε οι άλλοι. Εμείς αυτό που ήταν να κάνουμε, το κάναμε. Και το κάναμε καλά. Σειρά τους τώρα να φανούν κι οι άλλοι αντάξιοί μας, κάνοντας αυτό ακριβώς που κάναμε κι εμείς. Και αν ποτέ τα καταφέρουν, τότε μόνο θα συνειδητοποιήσουμε πως, όλοι είμαστε ίσοι και πως θα έπρεπε να ζούμε ελεύθεροι γιατί οτιδήποτε άλλο, εκτός από δύσκολο, είναι και μάταιο. Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει με τον δύσκολο τρόπο, γιατί ο άλλος τρόπος θα ήταν απλώς να το χωρέσουμε στο κεφάλι μας και για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε πρώτα να πετάξουμε κάτι απ’ όλα αυτά που μας έχουν μάθει. Και τι ν’ αφήσεις; Αφού όλα είναι πολύτιμα! Έτσι, συνεχίζουμε…
πηγή: The Arkan Project
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου