"Όταν μια ασθένεια επιδεινώνεται, όταν η ιατρική περίθαλψη γίνεται το
όχημα για μυωπικές, πολιτικά υποκινούμενες αποφάσεις, όταν ένας ασθενής
μεθάει από την εξουσία, μόνο αυτό μπορεί να είναι το τελικό αποτέλεσμα. Ο
ισχυρός πολιτικός άνδρας πεθαίνει, και με το θάνατό του ξεκινάει μια
ουσιαστική μετατόπιση στο πολιτικό τοπίο της Βενεζουέλας."
"Η απάντησή μας όμως σ’ αυτά τα προβλήματα θα πρέπει να είναι το να μην
ενδώσουμε στον εκβιασμό τους: Να μην τους στηρίξουμε στις κάλπες, ως
αντάλλαγμα για “λύσεις” που δε θα υλοποιηθούν ποτέ ή θα είναι γελοία
ανεπαρκείς. Τώρα είναι η ώρα για να ξεπεράσουμε τους σάπιους
μελλοντικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς και για να οικοδομήσουμε -από τα
κάτω- μια πραγματική δημοκρατία της ισότητας, της κοινωνικής
δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη γενικευμένη
οργή μας από τα δεινά μας και να τη μετατρέψουμε σε αυτόνομους
κοινωνικούς αγώνες, αγώνες αυτοοργανωμένους και σαρωτικούς. Πρέπει να
ξεκαθαρίσουμε στους πολιτικούς που έχουν την εξουσία ότι δεν τους
χρειαζόμαστε, ούτε ως διαμεσολαβητές ούτε ως ελεήμονες χορηγούς αυτών
που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χτίσουμε -ενωμένοι και από τα κάτω- χωρίς
να χρειαζόμαστε “καθαρά χέρια” [“manos blancas”] ή “κόκκινους
μπερέδες”.
El Libertario Editorial Collective
Ο "ισχυρός άνδρας" έπεσε. Όχι, δεν είναι ήρωας. Μπορεί χιλιάδες να τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του, όμως αυτό δεν παύει σε τίποτε τις ανυπολόγιστες καταστροφές που προξένησε η πολιτική του στη Βενεζουέλα. Αύξηση της ανεργίας και της περιστασιακής εργασίας, ανασφάλεια σε προσωπικό επίπεδο, παροχές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού σε κρίσιμες καμπές, συστήματα εκπαίδευσης και υγείας σε μαρασμό, στεγαστική ανεπάρκεια, άχρηστα -ή ημιτελή- δημόσια έργα, μια δημαγωγική προσέγγιση που επικεντρώνεται μόνο στην πιο ακραία φτώχεια των πιο απελπισμένων ανθρώπων και πάμπολλα άλλα προβλήματα, με εξίσου ολέθριες συνέπειες.Ο Τσάβες, ένα αυταρχικό και αδίστακτο παράδειγμα εθνικιστή, παραδίδει μια χώρα βυθισμένη στο χάος, σε πλήρη αβεβαιότητα, με τους "κόκκινους υπερασπιστές" του να αλληλοσκοτώνονται για το ποιος θα εξασφαλίσει πρώτος την ατιμωρησία για τα αμαρτήματα διαφθοράς τους. Ο πετρε-"λαϊκός" σοσιαλισμός του (ποτέ δεν ήταν αυτοτροφοδοτούμενο κοινωνικό - οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης), η εθνικοποίηση/κρατικοποίηση της οικονομίας, η στρατιωτικοποίηση του καθεστώτος και η πολιτικοποίηση των ενόπλων δυνάμεων, η εσκεμμένη μεσσιανική του αυτοπροβολή, περισσότερο δε το τελευταίο, συναντώντας την προσωπολατρεία και τον ακραιο λαϊκισμό, μετατρέψαν τους ανθρώπους της Βενεζουέλας σε υπηκόους και δουλοπρεπείς υποτακτικούς. Ο στρατός έγινε ένα εργαλείο εξουσίας, η δημόσια διαφθορά υπήρξε κάτι δεδομένο και η κοινωνία ποτίστηκε στα χρόνια του από τη λογική του "διαίρει και βασίλευε"... Η οικονομία της χώρας είναι σήμερα διαμορφωμένη έτσι ώστε να γίνονται σε αυτήν εισαγωγές μέχρι και γάλακτος... Ο Τσάβες έλεγε επανειλημμένα ψέματα στον κόσμο, ότι είναι ο μοναδικός ηγέτης που θα σώσει σαν "μάγος" το λαό από τη δυστυχία. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καμία μαγική ιδιότητα, και όλα αυτά έγιναν εσκεμμένα, με τον λαό να είναι ορφανός, αφού είχε πιστέψει έναν λαοπλάνο.
Απάντηση στους πάσης φύσεως πολιτικούς και στρατιωτικούς είναι η αυτοοργάνωση των ζωντανών κυττάρων της κοινωνίας, σε μια συνειδησιακή και μαχητική εξέγερση που στόχο θα έχει την αποτίναξη των εξουσιαστών, απ' όπου κι αν προέρχονται, όποιον δήθεν κοινωνικό μανδύα κι αν φορούν. Η αγάπη για την Ελευθερία και τη Ζωή αποτελεί μοναδικό όπλο κατά της Τυραννίας και της Εκμετάλλευσης, και γίνεται πράξη μέσα από την οριζοντιότητα, ενάντια στις αδίστακτες εξουσιαστικές μηχανές.