Zώντας εντός ενός κόσμου κατεστραμμένου, με το παραδοσιακό αξιακό σύστημα ισοπεδωμένο από τις μοντέρνες αντιλήψεις και τον μηχανοποιημένο τρόπο ζωής, όλοι αναζητούν λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας και πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι μπορούν να τις προσφέρουν με το ένα ή το άλλο σύστημα. Οι πλείστες προσπάθειες όμως, που προέρχονται από δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τη νοσηρότητα του σύγχρονου κόσμου ή έστω την προβληματικότητα του πολιτικού συστήματος, περιστρέφονται γύρω από την επίλυση σχεδόν αποκλειστικά των κοινωνικών και εθνικών ζητημάτων, χωρίς να εστιάζουν στο πραγματικό πρόβλημα, το οποίο είναι εν ολίγοις όπως διακύρηξε λιτά ο Ιούλιος Έβολα το πώς να σταθούμε «ορθοί ανάμεσα στα ερείπια».
Καταρχάς, ας γίνει πλέον αντιληπτό ότι αυτό που βιώνουμε δεν είναι μάχη δύο παρατάξεων που μάχονται για τη νίκη. Δεν αγωνιζόμαστε για να ανατρέψουμε βίαια και άμεσα κάτι και ούτε πρέπει να έχουμε ως σκοπό να αντικαταστήσουμε την εξουσία. Μπορούμε απλώς να ισχυριστούμε ότι «παραμονεύουμε στη γωνία»... Απέναντι σε δημαγωγικές τακτικές, ιδεολογικές παλινδρομήσεις και συμβιβασμούς σε θέματα αρχών χάρην της πολιτικής ορθότητας, οφείλουμε να αρνηθούμε τη συμμετοχή στο πολιτικάντικο παιχνίδι μίας στημένης παράστασης και μιας υποτιθέμενης διπλωματίας. Είναι θεμελιώδης η αποφυγή λαϊκίστικης σκέψης, οπότε η προσέγγιση των μαζών δεν πρέπει να αποτελεί στόχο και ούτε πρέπει να μας απασχολεί το τι λέει ο κόσμος. Ας επισημάνουμε στο σημείο αυτό και ένα άλλο δυστύχημα, πέραν τούτου.
Ο απεγκλωβισμός από το δίπολο δεξιάς - αριστεράς που έλαβε χώρα εντός ορισμένων κύκλων δεν θα έπρεπε όπως κακώς συμβαίνει να οδηγήσει (ξανά) στον ιδεολογικό συγκερασμό ενός άλλου «δυισμού», αποκλειστικά εθνικών και σοσιαλιστικών προσανατολισμών, που δεν ξεφεύγει ουσιαστικά από την επικρατούσα λογική του οικονομικισμού και ούτε διακατέχεται από κάποια πνευματικότητα. Κάτι τέτοιο συντελεί στην προλεταριοποίηση των ιδεών και των εαυτών μας και αφήνει στάσιμη όποια προσπάθεια για ανώτερες πνευματικές κατακτήσεις που δύνανται να υπερβούν τον υλικό κόσμο.
Μια νέα σύμπραξη, που θα εξεγειρόταν κατά του σύγχρονου κόσμου και θα διακρινόταν από τέτοια χαρακτηριστικά, απαρτιζόμενη από ανθρώπους που να ενσάρκωναν το το «εβολιανό» πρότυπο του απόλυτου προσώπου ποτέ δε συγκροτήθηκε, αφού ο περιορισμός στην αμεσότητα που συνήθως οδηγεί αναπόφευκτα σε πρακτικές που βασίζονται κυρίως στη λογική «μη χείρον βέλτιστον» συνδυάστηκε τόσο με την πατριωτική δημαγωγία, όσο και με μια ρητορική που δεν ξέρει να εκδηλώνεται πέραν από οικονομικούς όρους, ταξικά ζητήματα και κοινωνικές συνταγές μεσσιανικού χαρακτήρα. Η έλλειψη προσανατολισμών λοιπόν, που να οδηγήσουν στην εστίαση στο αληθινό ζήτημα φαίνεται να εμφανίζεται ως η κύρια αιτία για τη μη συγκρότηση της παράταξης που θα οργάνωνε μια πιθανή αντίσταση.
Εκείνο που πρέπει να πραγματωθεί είναι μια «σιωπηλή επανάσταση», η οποία δεν συνεπάγεται με παθητικότητα, αλλά με πνευματική ασκητική και απρόσωπη δράση, που να διακατέχεται από παντελή αποστασιοποίηση από κάθε συστημική διαδικασία και έκφανση του σύγχρονου κόσμου. Aς πορευτούμε επιτέλους δίχως μάταιες ελπίδες και δάκρυα. Ατάραχοι ας αντιμετωπίσουμε ό,τι παρουσιάζεται μπροστά μας, ως μη ανήκοντες στη φυλή των εφήμερων ανθρώπων. Εξάλλου γνωρίζουμε πως... «θα γίνει ό,τι ήταν να γίνει!»
Pacceka
Μηδέν Τελεία, τεύχος 2