Ο Έλληνας, τα τελευταία 30 χρόνια, έχει υποστεί μια τρομακτική μετάλλαξη. Έχει χάσει την δυνατότητα ανεξάρτητης σκέψης. Οτιδήποτε μπορεί να σκέπτεται ή να λέει, πρέπει να έχει την σφραγίδα έγκρισης του συστημικού μοντέλου εξουσίας. Για να κάνει το οτιδήποτε πρέπει να έχει την σιγουριά ότι είναι αποδεκτό από ένα τουλάχιστον κομμάτι του πληθυσμού. Πώς μπορούμε να το πολεμήσουμε αυτό, ειδικά όταν μια μεγάλη πλειοψηφία του υποκειμένου μας, απαξιωτικά αντιμετωπίζει τις “μάζες”, με βάση μια φεουδαρχική λογική; Δεν μπορούμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε έναν εναλλακτικό τρόπο κοινωνικού γίγνεσθαι, έτσι ώστε αυτοί που διστάζουν να συμπεριφερθούν ελεύθερα λόγω της κοινωνικής απομόνωσης, να έχουν αυτή την εναλλακτική. Πρέπει να μεταμορφωθούμε στους “κλέφτες” του νέου αιώνα. Φυσικά δεν μπορούμε να πάρουμε τα βουνά. Μπορούμε όμως να αρνηθούμε να είμαστε αντικείμενα του συστημικού τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς, έτσι όπως αυτός εκφράζεται από τα ελληνικά κόμματα. Σημασία έχει ότι αρκεί ένας, για να απελευθερώσει, έστω και για λίγο τον πραγματικό εαυτό πρώτα τον δικό του, και έπειτα των διπλανών του. Εμείς είναι μετά που πρέπει να φροντίσουμε, αντί να υπάρχει “ένας” να υπάρχει μια εναλλακτική κοινωνική ομάδα, που θα μπορεί ο καθένας να πλησιάσει, ώστε να νιώσει ελεύθερος έστω και για λίγο. Και η Ελευθερία, είναι εθιστική. Εθιστική έτσι ώστε, αυτός που θα την γευτεί μία φορά, δύο φορές, να θέλει να την ξαναζήσει...