Πλησιάζοντας προς την Κυριακή των εκλογών, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά ενώπιον εκβιασμών από τα συστημικά παπαγαλάκια, τους κομματικούς νταβατζήδες και τους μεμονωμένους εξυπνάκηδες, "αγωνιούντες" για τα πολιτικά πράγματα και το μέλλον της Ελλάδας. Οποία υποκρισία, να μας κατηγορούν ότι με το λόγο αποστροφής μας προς την εκλογική διαδικασία, αβαντάρουμε το σύστημα αφού - ισχυρίζονται ότι - με την αποχή μας δίνουμε χώρο στα μεγάλα κόμματα και γυρίζουμε την πλάτη μας στα προβλήματα. Κάνουν μεγάλο λάθος, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κάνουν συνειδητά! Είναι υποκριτές, διότι το πραγματικό ενδιαφέρον όλων είναι να υποστηρίξουμε αποκλειστικά το δικό τους κόμμα, με αποτέλεσμα να διατηρούν την πελατεία τους, η οποία δεν τρέφεται από κάποιο ενδιαφέρον για αλλαγή των πολιτικών πραγμάτων, αλλά από ως επί το πλείστον μικροκομματικά και προσωπικά οφέλη. Φτάνουν μέχρι και στο σημείο να χρησιμοποιούν λόγια Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων για να μας πείσουν πως η συνειδητή μας αποχή από το εκλογικό παραλήρημα των ημερών αποτελεί πράγμα που ισοδυναμεί με αποστροφή προς τη δημοκρατία. Τους ενημερώνουμε ότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο αποτελεί κάτι εκ διαμέτρου διαφορετικό από το αντίστοιχο της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά ανεξάρτητα από αυτό, ότι δεν διατηρούμε κανενός είδους δημοκρατικό αντανακλαστικό, όσο η ίδια η δημοκρατία δεν αποτελεί τον θεματοφύλακα της "εξουσίας του λαού". Και είναι βέβαιο πως οι εκλογές δεν έρχονται για να ενισχύσουν τη λαϊκή κυριαρχία, αλλά για να ανακατέψουν απλά κάποια χαρτιά στην τράπουλα, η οποία όμως παραμένει πάντα η ίδια. Όσο το θεσμικό πλαίσιο δε μεταβάλλεται, τόσο θα φωνάζουμε με όλη την ειλικρινή μας δύναμη ότι η συμμετοχή στην πολιτική αποτελεί αποδοχή της εξουσιαστικής λογικής "άρχειν και άρχεσθαι".
"Καλύτερα ρίξτο άκυρο ή λευκό, ρίξτο σε ένα μικρό κόμμα, ρίξτο σε έναν τρελό και παλαβό, αλλά έλα οπωσδήποτε να ψηφίσεις", μέχρι σε αυτό το εξευτελιστικό σημείο φτάνουν όσοι (κάποιες φορές καλοπροαίρετα, αλλά δεν παύουν να είναι παραπλανημένοι) θέλουν να ενισχύσουμε τις δομικές διεργασίες του κράτους. "Και τι γίνεται που απέχει το 40%, άλλαξε τίποτα;" Τους απαντούμε ότι δεν είμαστε εδώ ως απολογητές του 40%, και ότι δεν μας ενδιαφέρει αν από αυτό το ποσοστό η πλειοψηφία του δεν προσέρχεται επειδή πηγαίνει για καφέ. Τους πληροφορούμε αντίστοιχα ότι μετά την ψήφο τους πολλοί πηγαίνουν επίσης για καφέ. Η πλειοψηφία των Ελλήνων που προσέρχονται στην κάλπη έχουν μία πολύ επιφανειακή επαφή με τα πολιτικά πράγματα, επιπλέον αρκετοί από αυτούς ψηφίζουν με κριτήρια αδιανόητα για μία τόσο "σοβαρή πολιτική διαδικασία".
Είμαστε εδώ και αρθρώνουμε λόγο για τη μικρή και κρίσιμη μάζα που: α) πιστεύει πως το κράτος αποτελεί τον νούμερο ένα εχθρό και καταπιεστή μας, και πως το κράτος βρίσκει πρόσωπο στον υποψήφιο, στον βουλευτή, στον διορισμένο υπάλληλο, στον στρατιωτικό, στον αστυνομικό, στον δικαστικό, στον επαγγελματία δημοσιογράφο, και σε όσους κάθε μέρα βάζουν λιθαράκια ή κοτρώνες για να κρατηθεί σταθερό το οικοδόμημά του, β) θεωρεί ως κύρια σύγχρονη πληγή την κομματοκρατία και το πελατειακό συμφέρον που ξεκινά από τη σχέση εξάρτησης υποψήφιου εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου (δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα της κρίσης θα έχουμε 30+ κόμματα ως υποψήφια για τις εκλογές) και γ) δε διατηρεί μια παθητική, αλλά αντίθετα μια σχηματοποιημένη ενεργητική στάση απέναντι στην εκλογική διαδικασία, με την καθημερινή άρθρωση λόγου συγκρουσιακού στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Υπό αυτή την έννοια, πρόσφορο έδαφος για εμάς αποτελούν μέχρι και παραπλανημένοι ψηφοφόροι, που θεωρούν ότι τιμωρούν το σύστημα με το να στηρίξουν κάποιο μικρό κόμμα, ενώ την ίδια στιγμή λησμονούν ότι και τα μικρά κόμματα έχουν υπογράψει την αφοσίωσή τους στο καθεστώς. Είμαστε αυστηροί; Οπωσδήποτε! Σημείο αναφοράς για εμάς δεν αποτελούν οι θεσμοθετημένες κάλπες, αλλά αντίθετα θεωρούμε πως είναι μια ακόμα τυπική διαδικασία αποδοχής και παράτασης της ανελευθερίας μας.
H ουσία είναι ότι μπορεί τα κόμματα να αλλάζουν, όμως το θεσμικό πλαίσιο παραμένει ακριβώς το ίδιο. Οι αριθμοί, τα ποσοστά, η εναλλαγή πολιτικών κομμάτων και προσώπων δε λένε τίποτε απολύτως, αφού όλα συνεχίζουν να κινούνται εντός του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και στερούν την αυτοοργάνωση του λαού και τη δυνατότητά του να αναλάβει εκείνος την τύχη του. Όσο οι δομές παραμένουν ίδιες, δεν υπάρχει καμιά απολύτως πιθανότητα για αλλαγή, παρά μόνο για μικρές ίσως "αποκλίσεις", που απλά συντηρούν την κατάσταση και εγκλωβίζουν υγιή κόσμο σε αυτήν. Τα κύρια θύματα λοιπόν όλου αυτού του παραλογισμού είναι οι ψηφοφόροι, καθώς στην πλειοψηφία τους τα κόμματα υπάρχουν με σκοπό να στηρίζουν το εκάστοτε σύστημα, όμως οι ψηφοφόροι έχουν πάντοτε την πολιτικά ορθή ψευδαίσθηση ότι επηρεάζουν τα πράγματα και ότι με την επιλογή ενός κόμματος μπορούν να το ανατρέψουν. Όσοι άνθρωποι στον κόσμο κινούνται εκτός των κομματικών σχηματισμών (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία τους) αλλά συνεχίζουν να ψηφίζουν, δεν έχουν πραγματικά καμία προοπτική να επηρεάσουν οι ίδιοι τις εξελίξεις και αυτό πρέπει κάποια στιγμή να το καταλάβουν.
Στον επόμενο λοιπόν που (καλοπροαίρετα ή μη) σας κουνήσει το δάχτυλο για να σας στείλει στην κάλπη, απαντήστε του κατάλληλα χωρίς να αισθάνεστε καμία ενοχή για την πράξη (ή "απραξία") σας, και αποδείξτε του τη δική του ενοχή, για τη συμβολή του στην ξεκάθαρη στήριξη των θεσμών του κράτους, εφ' όσον εκείνος διαθέτει έστω ένα μικρό ψήγμα επαναστικότητας μέσα του. Πείτε του ότι η προσπάθειά του για να σας σύρει στον εξευτελισμό προσκρούει σε τοίχο, διότι δεν είστε ένας νέος ή μια νέα που δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά που καθημερινά αγωνίζεται με όση δύναμη διαθέτει για να πέσει το κράτος που εκείνος στηρίζει. Και ότι θα πρέπει να σκεφτεί καλά πώς προσδιορίζει την ουσία στη δική του συμμετοχή σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Οι παραπάνω σκέψεις αποτυπώθηκαν γραπτώς εν μέσω καταιγισμού απόψεων των "ειδικών" και των εκλογολόγων των ΜΜΕ, για το μήνυμα των εκλογών. Τους πληροφορώ ότι το μήνυμα για το οποίο τόσο κόπτονται το πήραμε και είναι το παρακάτω: όποιος και να ψηφιστεί, είμαστε καταδικασμένοι να επιβιώνουμε αλλά να μη ζούμε, να βρέχουμε τα χείλη μας αλλά να μη ξεδιψάμε, να ονειρευόμαστε αλλά να μην πραγματοποιούμε τα όνειρά μας, να υπάρχουμε αλλά να μην έχουμε καμία άμεση προοπτική και ελπίδα. Είμαστε όμως εδώ για να δείξουμε σε όλους αυτούς πώς θα ήταν η επόμενη μέρα χωρίς πολιτικούς, κόμματα, κράτη, εξουσιαστές, ανθρωποφύλακες. Ουτοπία; Κανένας δε θα μας σταματήσει να αγωνιζόμαστε. Μέχρι την τελική νίκη.
