Από την έπαρση στην κατάντια

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει καταφέρει κάτι μοναδικό: να μετατρέψει την αλαζονεία σε επίσημη πολιτική γραμμή. Από τις τραγωδίες που συγκλόνισαν τη χώρα, μέχρι τα σκάνδαλα που ακούστηκαν σε όλη την Ευρώπη, η απάντηση είναι πάντα η ίδια: υπεκφυγή, αυτάρεσκη ρητορική και περιφρόνηση προς τον λαό.

Στα Τέμπη, 57 άνθρωποι θυσιάστηκαν στο βωμό της ανευθυνότητας και της διαπλοκής. Αντί για ανάληψη ευθυνών, ακούσαμε ότι «όλα έγιναν σωστά» και πως φταίει «το ανθρώπινο λάθος». Στις πλημμύρες και τις φωτιές, οι πολίτες έμειναν να κοιτούν τα σπίτια και τα χωράφια τους να καταστρέφονται, ενώ η κυβέρνηση μοίραζε υποσχέσεις και επικοινωνιακά σποτάκια. Και όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών, ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκανε πως δεν ήξερε τίποτα, λες και η ΕΥΠ είναι παράρτημα κάποιου άλλου κράτους.

Αυτό είναι θέατρο. Και μάλιστα κακοπαιγμένο. Ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του συμπεριφέρονται σαν η χώρα να τους ανήκει, ότι οι πολίτες υπάρχουν για να χειροκροτούν και να πληρώνουν, αλλά ποτέ να ζητούν ευθύνες. Από την «αναπτυξιακή Ελλάδα» των στημένων εγκαινίων, μέχρι την «πράσινη μετάβαση» που κρύβει νέα χαράτσια, η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι ενδιαφέρεται για την εικόνα παρά για την ουσία.

Και όλα αυτά τυλίγονται με το μόνιμο χαμόγελο της αυτάρκειας: ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων που αποπνέει περιφρόνηση. Όταν ένας πρωθυπουργός αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν αριθμούς σε excel, τότε η αλαζονεία δεν είναι χαρακτηριστικό, γίνεται πλέον καθεστώς.

Η Ελλάδα σήμερα κυβερνάται από μια ελίτ που πιστεύει ότι είναι ανώτερη κάστα απέναντι στον ίδιο της τον λαό. Μόνο που πίσω από την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας κρύβεται το απόλυτο κενό: ένας «άδειος ντενεκές» που κάνει θόρυβο, αλλά δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Και το ερώτημα είναι πλέον αμείλικτο: πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε μια κυβέρνηση που μας κοροϊδεύει κατάμουτρα; Γιατί όσο εμείς σιωπούμε, τόσο αυτοί θα συνεχίζουν να παριστάνουν τους σωτήρες, ενώ στην πραγματικότητα οδηγούν τη χώρα στην παρακμή.

Λ.Μ.